Out of Control Year 9th

 

 

-1-

.

 

 

           เคยไม่ได้นอนหรือนอนน้อยติดๆกันหลายวันบ้างไหมคะ

 

           เมื่อก่อนตอนทำงานประจำ อยู่เวรกลางคืน แต่ได้นอนกลางวัน มันก็ถือว่าพักเอาแรงแล้ว ตอนนั้นอายุยังน้อย แรงยังเยอะ แต่ช่วงนี้อายุเยอะแล้ว พออดนอนหลายๆวัน เรี่ยวแรงหดหาย กาฟงกาแฟ บางคืนสองสามชั่วโมงต่อแก้วเลยทีเดียวเชียว 

 

          ถามว่าทำไมอดหลับอดนอน…เพราะงานยังไม่เสร็จน่ะสิ ยิ่งวันหยุดหรือหยุดนักขัตฤกษ์ เค้กหมด ฉันก็ต้องทำเติมให้เต็มตู้ ลูกค้ามาจะได้ไม่ผิดหวัง ไปๆมาๆชักจะไม่ไหว ตีสองก็แล้ว ตีสามบ้าง ตีสี่ ตีห้า….มีอยู่วันหนึ่งทุบสถิติ กว่างานจะเสร็จ ปาเข้าไปหกโมงเช้า ดีที่วันนั้นเวลาเปิดร้านคือบ่ายโมง ฉันเลยได้นอนต่อไปอีกพักหนึ่ง 

 

          เหนื่อยค่ะ แต่ถามว่าสนุกไหม ตอบไม่ได้เต็มปากนัก เพราะไม่ได้สนุกตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง คนใกล้ตัวบอกว่าความสุขของพวกเราก็แวบหนึ่ง ตอนที่ลูกค้าบอกว่า ‘อร่อย’ – ถูกต้อง ความสุขของคนทำอาหารการกินก็แบบนี้แหละ 

 

 

 

 

-2-

 

 

-3-

 

 

 

-4-

 

     

 

          วันก่อน มีลูกค้ากลุ่มหนึ่ง มาทั้งเช้าทั้งเย็น เช้ามาเทสต์ เย็นมาดูสถานที่ ขอดูหน้าร้านยันห้องน้ำในร้าน ดูเหมือนอยากเปิดร้านแบบนี้บ้าง จริงๆฉันก็เจอแบบนี้เยอะเหมือนกัน เผอิญอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ข้อความในนั้นโดนใจ ‘เวลาฝัน…เรามักฝันถึงความสำเร็จ แต่ไม่ค่อยฝันถึงกระบวนการที่จะขึ้นไปสู่ความสำเร็จ’ (ฮิมิโตะ ณ เกียวโต, 2552)  นั่นสิ หลายคนยังคิดว่าการทำเค้กกับการมีร้านกาแฟสักร้าน มันเป็นเรื่องที่ง่าย…มีสถานที่ ก็คิดว่าทำได้ ไปเรียนแป๊บเดียว ก็คิดว่าทำได้ ซื้อเครื่องชงกาแฟสักตัว ก็คิดว่าชงขายได้ ฯลฯ 

 

            … 

 

 

          กระบวนการทำขนมของฉันมักจะเริ่มตั้งแต่หลังอาหารเย็น ทำไปเรื่อยๆ เพราะกลางวันทำไม่ได้ เนื่องจากต้องรับลูกค้าหน้าร้าน เคยทำเหมือนกัน ตวงแป้งเสร็จ พอลูกค้ามาต้องผละ กลับไปทำต่อ ลืมไปว่าใส่ผงฟูหรือยังไมได้ใส่ สีสันมันเหมือนกัน แยกไม่ออก จะชิมก็ชิมไม่ได้ ไม่เหมือนอาหารคาวที่ตักชิมแล้วก็รู้ว่าใส่น้ำปลาลงไปหรือยัง 

 

          บางคืนทำขนม ตวงอะไรต่อมิอะไรเรียบร้อยแล้ว พอมาถึงน้ำตาล โธ่เอ๊ย!น้ำตาลเหลือนิดเดียว ฉันเคยขบรถออกไปตระเวนหาน้ำตาลตอนห้าทุ่ม ร้านสะดวกซื้อ สามสี่สาขาก็หมดเกลี้ยง กว่าจะเจอ…ได้น้ำตาลใส่ขวดกลับมา แพงแสนแพงแต่ก็ต้องยอม กลับมาก็ต้องบดเองอีกต่างหาก เครื่องบดยังเป็นรุ่นโฮมยูสอยู่เลย บดเยอะๆ มอเตอร์มันจะไหม้เอา พอคุยให้น้องชายฟัง น้องชายบอกว่า ช่วงปีใหม่พวก discount store เปิดถึงเที่ยงคืน(แป่ว!! ใครมันจะไปรู้ล่ะ)  

 

 

 

 

-5-

 

 

 

 

          เครื่องชั่งก็เหมือนกัน บางทีชั่งไปชั่งมา เครื่องชั่งถ่านหมดเฉยเลย ฉันใช้เครื่องชั่งแบบดิจิตัลค่ะ เพราะมันสะดวกดี ไม่ต้องคอยเล็งมากนัก แต่พอถ่านหมด ก็ลำบาก ยิ่งหมดยามดึกยิ่งแล้ว ร้านนาฬิการ้านไหนเขาจะเปิด 

 

          มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ทำไงกันดี เครื่องชั่งไม่มี สำหรับคนทำเบเกอรี่นี่ จบกันเลยค่ะ นี่ยังถือว่าโชคดี ที่คนใกล้ตัวนึกขึ้นได้ว่ามีรีโมทกุญแจรถ แกะออกมาแล้วช่วยกันลุ้นว่ามันจะใช้แทนกันได้ไหม ลุ้น ลุ้น ลุ้น…โอ!!พระเจ้าเข้าข้าง เครื่องชั่งทำงานได้ตามปกติ บรรเลงต่อได้ 

 

          … 

 

          นอกจากงานหน้าร้าน เราทั้งสอง (ชีวิต) ช่วยกันปั่นแล้ว เบื้องหลัง ยังมีพ่อ ที่คอยดูนั่นดูนี่ ดูความเรียบร้อย อาทิ พอจะแต่งร้าน กระดาน พ่อก็ทาสีให้ บล็อก พ่อก็ช่วยปู ป้าย พ่อก็ช่วยติด บางครั้งน้องชายมาช่วยติดกระดานให้ ก่อนที่ฉันจะบรรเลงต่อ ของขาดตลาดทางนี้ก็มีน้องสาวช่วยซื้อจากทางนู้นส่งมา แม่ก็หาข้าวหาน้ำให้กิน เหมือนนักมวยที่มีพี่เลี้ยงหาน้ำให้ก่อนขึ้นสังเวียน 

 

 

 

-6-

 

 

 

-7-

 

 

 

 

 

          สรุปว่า ทำร้าน…อาจจะง่ายสำหรับบางคน ในขณะเดียวกันก็อาจจะยากสำหรับบางคน แต่การที่มีปัจจัยหลายๆอย่างเข้ามาเอื้อ มันก็ช่วยให้ไหลลื่นไปได้ กว่าไม่มีอะไรเลย สำหรับฉัน หนทางโฮมเมดที่พูดเอาไว้บ่อยๆ มันมีชื่อเต็มๆว่า ‘โฮมช่วยกันเมด’ นั่นเอง เมื่อย้อนเวลากลับไปก่อนหน้านี้ ฉันว่า ถ้าขาดปัจจัยเกื้อหนุนเหล่านี้ ความฝันของฉันก็อาจไปไม่ถึงไหนก็ได้

 

 

           ดังนั้น แม้จะนอนน้อยไปนิด กินน้อย(มื้อ)ไปหน่อย ก็ไม่ควรจะบ่นมากไป ในเมื่อตัวช่วยมีถึงขนาดนี้…ทำต่อไปเถอะ…ชิมิ ;p

 

 

 

 

 

 

 

 

 

MusicPlaylist at MixPod.com

~ by xanax71 on January 19, 2011 . Tagged: blog, Heartmade, Homemade, ความเรียง, เบเกอรี, เรื่องเล่า