14กุมภา วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก

วันนี้ผมขอเลือกที่จะมอบความรักให้แก่เพื่อนมนุษย์

 

 

คืนนี้นอนพักผ่อนเอาแรง

 

พรุ่งนี้เช้าไปวังน้ำเขียว ไปสูดอากาศบริสุทธิ์ เพื่อเพิ่มอ๊อกซิเจนให้กับเม็ดเลือดแดง

 

 

ผมตั้งใจจะไประนองเพื่อข้ามไปเกาะสองของพม่าไปเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้าที่วัดมะลิวัลย์ แต่กว่าผมจะทำธุระเสร็จมันก็ค่ำจนเกินไป

ที่จะขับรถจากกรุงเทพให้ไปถึงเช้าที่ระนอง ผมรู้สึกเหนื่อยเกินไปที่จะฝืนขับรถไปทั้งคืน ผมจึงโทรไปยกเลิกเรือหางยาวที่จองเอาไว้

 

 

แต่ป้ายที่ผมอุตส่าห์ทำมามันใช้ได้เฉพาะวันที่02/02/57เท่านั้น ผมจึงเลือกสถานที่ใกล้กรุงเทพที่สุดเพื่อทำกิจกรรมต่อต้านรัฐบาลโจรลูกสมุนทักษิณ

ผมจึงเลือกเกาะล้านที่พัทยา ผมได้นอนเต็มอิ่มตื่นตอนตีห้าแล้วมุ่งหน้าไปพัทยา

 

 

เป้าหมายคือแหลมบาลีฮายท่าเรือข้ามไปเกาะล้าน อันดับแรกก็เช่าเรือแล้วก็ได้เรือลำนี้แหละที่จะนำทางไปถึงเกาะล้าน จ่ายเงินค่าเรือเสร็จแล้วก็เปลี่ยนชุด

 

 

 

พอผมเปลี่ยนชุดใส่ข้อแขนธงชาติ เจ้าของเรือและคนแถวนั้นก็เริ่มมีอาการผิดปกติ เฮ้ยจ่ายเงินค่าเรือแล้วคืนไม่ได้แล้วนา

 ผมไม่ได้ต่อต้านการเลือกตั้ง ไม่ต้องมามองผมแปลกๆ ผมแค่ไม่ไปเลือกตั้ง เพราะเลือกแล้วได้โจร ผมไม่เอา ผมไม่ไป

 

 

เพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศเริ่มว่ายเลยดีกว่า

 

 

ว่ายไปเรื่อยๆระยะทางยังอีกยาวไกล

 

 

แรงยังดี

 

ไปเรื่อยๆ

 

 

ไม่แน่ใจไปทางไหน

 

 

 

 

 

ว่ายมาได้ซักสองกม.ขอพักเหนื่อย

 

 

ขอพักเหนื่อยโดยการชูป้าย

 

 

เห็นมั้ยผมไม่ได้ต่อต้านการเลือกต้ง  ผมยังหลบมาชูป้ายกลางทะเลเลย เชิญเลือกกันให้เต็มที่เลย

 

 

 

 

แล้วก็มาถึงช่วงที่โหดที่สุด มันมีกระแสน้ำไหล(tide) ซึ่งผมไม่รู้ตัว เพราะtideมันอยู่ใต้น้ำ บนผิวน้ำจะเป็นริ้วคลื่นปกติ

เวลาปั่นจักรยานขึ้นดอยพอไม่ไหวเราก็หยุดพัก มันก็จะอยู่ที่เดิม แต่tideนี่พอเราผ่อนกระแสน้ำมันจะพัดกลับ พอผมรู้ตัวผมก็หยุดถามกัปตันเรือ

กัปตันเรือบอกผมว่ามันมีกระแสน้ำไหลลง คุณว่ายไม่ไปไหนหรอก โธ่คุณรู้ว่ามีtideทำไมไม่พาผมหลบหรืออ้อมไป ผมไม่ได้หนุ่มแน่นแบบกบกางเกงใน

ที่จะได้ลุยเข้าใส่กระแสน้ำไหลtide มันเป็นกระแสน้ำไหลแบบเดียวกับแม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งมองเห็นได้จากผิวน้ำ แต่tideในทะเลมันมองไม่เห็นจากผิวน้ำ

มันอยู่ใต้น้ำ

 

 

ผมต้องขึ้นเรือเพื่อออกให้พ้นช่วงนั้น แล้วจึงลงว่ายต่อ

 

 

 

 

 

  ในที่สุดก็ถึงเกาะล้านแล้วครับด้วยเวลา 2.55 ชั่วโมง

 

แล้วก็วายกลับขึ้นเรือ

 

 

เป็นอันจบภาระกิจวันเลือกตั้งทั่วไป 02/02/57

 

 

ขอบคุณครับ

ผมดูทีวีบลูสกายเมื่อวันที่13/01/57 พิธีกรบนเวทีประกาศว่าคุณยายอายุ80ปีจากจังหวัดระนอง

ต้องการนำเงิน1600บาท มามอบให้กับมือกำนันสุเทพ

ผมรู้สึกทึ่งและประทับใจในตัวคุณยายมาก คุณยายเอาความกล้ามาจากไหน

คนกรุงเทพอยู่ห่างแค่5กิโลเมตรยังไม่ออกมาเลย พอดีไปเจอกระทู้ชวนปั่นสองน่องท่องสองประเทศ จัดโดยการท่องเที่ยวศูนย์ชุมพรร่วมกับ

จังหวัดระนองนั่งเรือข้ามไปจังหวัดเกาะสองของพม่า และปั่นไปวัดมะลิวัลย์เพื่อทำบุญค่าอาหารเด็กกำพร้า ซึ่งทางวัดรับอุปการะอยู่

ผมจึงรวบรวมความกล้าแบบคุณยายอายุ80 สมัครร่วมปั่นจักรยานด้วย เป็นการเดินทางไประนองครั้งแรก เส้นทางชุมพร-ระนอง110กม

ผมรู้สึกเส้นทางมันคล้ายกับ เส้นทางตาก-แม่สอดซึ่งผมไปมาแล้วเป็นสิบครั้งและสนุกทุกครั้งที่ไป แต่ว่าชุมพร-ระนอง มันขับรถยากมากกว่า

หลายเท่า จนผมต้องพูดกับตัวเอง(เพราะไปคนเดียว)ว่าแค่ครั้งเดียวไม่มาอีกแล้ว ผมไปถึงระนองมืดแล้วจึงรีบไปที่ท่าเรือเพื่อเช่าเรือหางยาว

เพื่อบรรทุกจักรยานและนำทางผมว่ายน้ำข้ามเกาะสอง ได้เรือหางยาวชาวพม่า(เพราะไม่มีคนไทยเลย) วางเงินมัดจำแล้วก็เมมเบอร์โทรและนัด

เวลาหกโมงเช้า แล้วก็รีบมาที่สนามกีฬาระนอง เพราะทางการท่องเที่ยวจัดที่พักให้ที่สนามกีฬาแต่ต้องเอาเต๊นท์มาเอง ปรากฏว่าผมขี้เกียจกาง

ยุงมันเยอะ ผมเลยนอนในรถ

ตอนเช้านักจักรยานตื่นกันตีสี่แล้วก็มาที่ท่าเรือตีห้าเพื่อเตรียมจักรยานลงเรือ ผมก็ไปแจ้งกับเจ้าหน้าที่การท่องเที่ยวว่าผมจะว่ายข้ามไปเอง

จักรยานผมบรรทุกไปเอง ไปถึงฝั่งพม่าแล้วไม่ต้องรอผม ให้ขบวนไปกันเลย ผมจะปั่นตามไปเอง ผมรู้จักชื่อวัด 40กิโลเมตรผมตามไปทัน

แต่คนขับเรือผมไม่มาตามนัด ผมโทรตามสิบครังไม่เปิดโทรศัพท์ จนหมดแรงหมดใจ

จน6.20amผมก็เลยเช่าเรือลำใหม่ ผมต้องรวบรวมความกล้าให้ได้อย่างคุณยายอายุ80ปี

พอว่ายออกมาได้ประมาณกิโลกว่าๆซึ่งถือว่าเป็นช่วงที่ยากที่สุดเพราะคลื่นจากเรือที่เข้าออกท่าเรือ พอหลุดออกมาได้มันก็ว่ายสบายขึ้น

ในขณะที่ความรู้สึกผมเหมือนกับกำลังขี่จักรยานลงจากดอย ปล่อยให้มันไหลลงไปเรื่อยๆ ก็มีเรือตำรวจน้ำเข้ามาประกบ ผมก็บอกว่าผมจ้างเรือหางยาว

ตามประกบแล้วไม่ต้องห่วงผม บนเรือมีทั้งเจ้าหน้าที่การท่องเที่ยว,จังหวัดและต.ม.

ทั้งหมดพยายามขอร้องให้ผมหยุด ให้ขึ้นเรือเพื่อไปให้ทันคณะ ผมก็ตอบไปว่าผมหยุดไม่ได้แล้ว ผมต้องทำให้สำเร็จ ผมมีpassportมาด้วย

เจรจากันประมาณห้านาทียังไงผมก็ไม่ยอมขึ้นเรือ จนเจ้าหน้าที่บอกว่าขอร้องเถอะเดี๋ยวขบวนผู้ใหญ่จะผ่านขอร้องให้หยุดว่าย

ผมก็เลยต้องยอมหยุดว่าย ปรากฏว่าเจ้าหน้าที่ทุกคนดีใจยิ้มแก้มปริ โอ้ผมไม่นึกว่าจะทำให้คนอื่นมีความสุขมากได้ขนาดนี่ แล้วเจ้าหน้าที่ต.ม.

ก็ให้ผมสัญญาว่าจะไม่ลงน้ำอีก และหันไปกำชับกับคนขับเรือว่าให้รีบไปให้ถึงฝั่งพม่าและอย่าให้ผมลงน้ำอีก ก่อนขึ้นเรือผมขอเป่านกหวีดเพื่อเป็น

สัญญาว่า I shall return ผมจะกลับมาอีกครั้งหนึ่งแล้วทำให้สำเร็จพอมาถึงท่าเรือเกาะสองปรากฏว่าต้องมายืนรอทำพิธีอีก1.30ชม คิดแล้วก็อดเสียดายจริงๆ

ถ้าผมว่ายต่อก็มาถึงทันก่อนทำพิธีเสร็จ

พอปล่อยตัวขบวนจักรยานก็เจอดอยเลย แล้วก็ดอยตลอดจนถึงวัดมะลิวัลย์

เด็กกำพร้าที่วัดมะลิวัลย์

เด็กกำพร้าที่วัดมะลิวัลย์

เด็กกำพร้าที่วัดมะลิวัลย์

ท้ายนี้ขอขอบคุณน้องนักปั่นที่มากับคุณพ่อที่ช่วยเขียนหน้าอกให้ผม และอีกท่านที่แนะนำตัวกับผมชื่อ โกแดง นักปั่นสุราษฏร์ธานี ที่อุตส่าห์ทักผม

ทั้งฝั่งไทยและฝั่งพม่า มันเป็นกำลังใจที่สูงส่งจริงๆครับสำหรับคนต่างถิ่นอย่างผม แล้วถ้ามีคนระนองเข้ามาดูblogนี้ ช่วยฝากบอกถึงคุณยายระนอง

อายุ80ปีด้วยว่า ความกล้าของผมไม่ได้ครึ่งของคุณยายครับ

I shall return ผมจะกลับมาอีกครั้งหนึ่งและทำให้สำเร็จ

ขอบคุณครับ

Welcome to mblog Sites. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!