แด่เพื่อนที่เรียกว่า…"หมู"
จากไม่ชอบ เริ่มชอบ และ กลายเป็นรัก…
.
โหด อียิปต์สั่งฆ่าหมูทุกตัวป้องกัน “หวัดมรณะ”
ทางการอียิปต์เริ่มฆ่าหมูที่มีทั้งหมด 300,000 ตัวทั่วประเทศ เพื่อป้องกันการระบาดของโรคไข้หวัดหมู แม้ว่าจะยังไม่พบว่ามีผู้ติดเชื้อของโรคดังกล่าวสักคน…
หาก“เจ้าเบ๊บ” หมูน้อยหัวใจเทวดาที่เคยครองใจคอหนังทั่วโลกเมื่อหลายปีก่อนยังอยู่ยงคงกระพันมาถึงวันนี้ เขาคงเศร้าใจน่าดูเมื่อเพื่อนหมูของเขากำลังพลอยฟ้าพลอยฝนถูกคนตั้งข้อรังเกียจเดียดฉันท์อันเนื่องมาจากไข้หวัดใหญ่มรณะที่กำลังแพร่ระบาดตกเป็นข่าวเขย่าขวัญทั่วโลกอยู่ ณ ขณะนี้
เบ๊บคงอยากเรียกร้องขอความเป็นธรรมจากคนว่า “ไข้หวัดหมู” นั้นแม้จะเกี่ยวโยงกับพวกเขาเพราะเชื้อไวรัสของไข้หวัดใหญ่ชนิดนี้มีส่วนผสมสายพันธุ์มาจากหมูจริงแต่ก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาตั้งใจจะฆ่าคน
หมูไม่คิดฆ่าคน คนต่างหากที่คิดฆ่าหมูเพื่อเป็นอาหารตลอดมา!
จากข่าวๆนี้ทำให้ผมคิดถึงความผูกพันระหว่างคนและหมูในฐานะสัตว์เลี้ยง…
วัยเด็กของผม หมูเป็นผู้มีพระคุณโดยแท้ นอกจากความเป็นเพื่อน มันยังช่วยให้ผมมีเงินเรียนหนังสือ มีชีวิตที่ทัดเทียมกับเด็กนักเรียนคนอื่นๆ
ที่บ้านผม เราเลี้ยงหมูเพื่อส่งขายพ่อค้าในเมือง มันก็เหมือนกับวิถีชีวิตของชาวบ้านนอกทั่วๆไปสมัยนั้นนิยม ทุกบ้านต้องเลี้ยงสัตว์ ไม่เป็นไก่ก็เป็ดหรือไม่ก็เป็นหมู เลี้ยงไว้กินเองและส่งขายแลกกับเงิน สัตว์ทั้งหลายถูกเลี้ยงเอาไว้ภายในบริเวณบ้านโดยบ้านผมมีหมูมากกว่าสัตว์เลี้ยงอย่างอื่น
การเลี้ยงหมูแต่ละรุ่นๆของที่บ้านผมจำนวนอาจไม่เท่ากัน ไม่แน่นอน บางครั้งก็มากถึง 20 ตัวบางทีก็น้อย 4-5 ตัวหมุนเวียนกันไปตามแต่กำลังและภาวะหลายอย่างเช่น ต้นทุนค่าอาหาร หรือ ราคาหมู
หมูแต่ละรุ่นก็จะมีตั้งแต่เหล่าเจ้าหมูตัวน้อย ลูกหมูไล่ไปจนถึงพ่อพันธ์แม่พันธ์ที่ตัวใหญ่ยักษ์
พ่อและแม่จะแบ่งหน้าที่ดูแลงานบ้านให้ลูกๆ ผมถูกมอบหมายให้มีหน้าที่ดูแลหมูซึ่งตอนแรกผมรู้สึกไม่เป็นธรรม เรื่องอะไรผมถูกหวยอยู่คนเดียว จะไปวิ่งเล่น เตะบอลกับเพื่อน ผมต้องพะวงว่าต้องกลับบ้านมาให้ตรงเวลาเพื่อมารับผิดชอบเจ้าพวกที่กินจุ อุจจาระเหม็น หากผิดเวลา คลาดเคลื่อนเวลากินหมูจะส่งเสียงดังหนวกหูมาก ผมก็ถูกตำหนิ พี่ๆของผมไม่เคยได้สัมผัส
งานของผมมีตั้งแต่ปั่นจักรยานหลายสิบกิโลตระเวนซื้อรำ ปลายข้าว ตามโรงสีข่าวของต่างหมู่บ้าน ต่างตำบลมาให้พวกมัน จากนั้นก็เตรียมอาหาร ให้อาหารจนกว่าพวกมันจะเงียบเสียงลงจากนั้นก็จะกระโดดเข้าไปในเล้าทำความสะอาดคอก ล้างพื้น โกยมูลที่มันถ่ายออก อาบน้ำให้มัน ทำไปเรื่อยๆ กระทั่งช่วงที่จะได้พักของผมคือ ช่วงไปเรียนหนังสือ และ ดึกที่มันและผมต่างต้องนอนหลับพักผ่อน
จากไม่ชอบ เริ่มชอบ และ กลายเป็นรัก…
หมูตัวอ้วนน่ากอด ผมอดใจไม่ไหวเวลาที่เห็นหมูที่โตวันโตคืนจากที่เฝ้าเลี้ยงมัน การกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับมันเสมอกลายเป็นเหมือนเพื่อนเล่น มันวิ่งหนีผมวิ่งตาม ทุกๆวันคือความสนุกที่ไม่ต้องใช้เงินแลกมาเหมือนของเล่น
ผมเรียนรู้จากหมูหลายอย่างเพื่อจะได้เป็นเพื่อนกัน บางตัวก็ซื้อใจกันด้วยการเกาหลังให้ เพราะ หมูชอบคันที่ผิว ผมสังเกตุว่ามันต้องเอาตัวถูกับแผ่นไม้ที่ล้อมเป็นเล้าประจำ บ่อยครั้งผมจะใช้นิ้วทั้งห้าตะกุยหลังมันเข้าให้ เกาจนผิวที่ลอกเป็นขุยที่อยู่บนตัวมันก็หลุดติดออกมาร่วงกราวลงพื้นราวกับรังแคบนหัวของผมเวลาไม่ได้สระ
วันแล้ววันเล่า เสียงที่เคยหนวกหู เล้าที่เคยเหม็นคลุ้ง กลายเป็นวันไหนไม่ได้ยินเสียงอู๊ดๆ หรือไม่ได้เข้าไปกอดรัดพวกมัน เพราะผมนอนซมไม่สบายแล้วละก้อวันนั้นเป็นวันที่เหงาชะมัด
ยิ่งวันไหนแม่หมูท้องแก่จะคลอดลูก วันนั้นจะเป็นวันที่หัวใจของผมเต้นระรัวเหมือนกลองคอยลุ้นอย่างระทึก
กลางดึกหากแม่หมูคลอด นอกจากพ่อและแม่จะเข้าไปดูอาการของมันในคอก ผมก็จะอยู่ข้างๆคอยลูบเนื้อตัวของแม่หมู คอยจับลูกหมูตัวแดงๆให้เข้าหาเต้านมของแม่มัน นี่เป็นงานปราบจลาจลน้อยๆที่แก้ง่วงได้ชะงัด
แม่หมูบางตัวเลี้ยงลูกเก่งบางครั้งก็ไม่ต้องดูแลมาก สำหรับแม่หมูมือใหม่ หรือ ท้องแรก ผมจำเป็นต้องนอนเฝ้าอยู่เป็นเพื่อนมันในเล้าทั้งคืนป้องกันแม่หมูนอนทับลูกตัวเล็กของตัวเองตาย
เราเคยมีบทเรียนมา พ่อบอกว่า หากเราปล่อยมันเพียงลำพัง รุ่งเช้าเราก็อาจจะเจอกับโศกนาฎกรรม หมูตัวเล็กๆดูน่าเอ็นดูที่เพิ่งคลอดอาจตายกลายเป็นศพแบนแต๊ดแต๋โดยที่แม่ของมันไม่รู้ตัวเลย
ลูกๆหมูที่เกิดใหม่เกือบทั้งหมดก็จะถูกฟูมฟักโดยทั้งตัวแม่และคนไปโดยปริยาย!
บางตัวเกิดมาเป็นหมูพิเศษ ยิ่งต้องการดูแลเอาใจใส่ประคบประหงมมากราวกับเป็นลูกคน ครั้งหนึ่งเราได้ลูกหมูที่ออกมามีความผิดปกติที่จมูก จมูกของมันแทนที่จะเหมือนหมูทั่วไปกลับยื่นออกมาเหมือนกับงวงช้าง เราเรียกมันว่า “เจ้าช้าง”
ช้าง ถือเป็นหมูที่ประหลาด ในสายตาชาวบ้านแน่นอนหากข่าวแพร่กระจายออกไป ชีวิตของมันคงไม่สงบสุขผู้คนต้องแห่แหนมาขอหวยตามธรรมเนียม เราปิดข่าว ดูแลมันอย่างเงียบๆโดยแยกมันออกมาจากพี่น้องท้องเดียวกับมัน เพราะมันกินนมแม่ปกติไม่ได้ แม่ผมจึงเอาขวดนมของเด็กทารก ป้อนน้ำนมให้มันกิน
ช่วงเวลาที่ได้เลี้ยงลูกหมู หรือ เจ้าพวกหมูเด็ก คือ ช่วงเวลาที่สนุกมากสำหรับผม หมูเด็กพอโตขึ้นมาหน่อยอยู่กันเป็นคอกทั้งซนและไม่อยู่นิ่งเหมือนเด็กๆ บางทีก็มุดออกไปนอกเล้านอกคอต้องวิ่งไล่จับไล่ตะครุบกันชุมมุนชุลเก
ตัวไหนถูกจับได้ก็จะถูกผมจับลงโทษด้วยวิธีอุ้มแล้วให้มันอยู่นิ่งๆ ฝืนใจมันไม่ให้มันดิ้น มันก็จะร้องอุ๊ดอิ๊ดๆเอาจมูกดุนต่อสู้
หลายสัปดาห์ผ่านไป สำหรับ “ช้าง” หมูที่มีงวงเหมือนช้างทำท่าว่าจะรอดมีชีวิตที่เป็นปกติ แต่ความไม่ปกติของมันก็กลายเป็นอุปสรรคต่อการมีชีวิตต่อไปของมัน ระบบการหายใจ ระบบการกินไม่ดีเอาซะเลย
ในที่สุดมันก็ตาย…. ตายอยู่ในอ้อมกอดของแม่ผม กลายเป็นภาพติดตาที่เราไม่ลืม…ไม่มีวันลืม
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เรียนรู้ว่า ไม่ว่าคนหรือสัตว์ ปกติหรือไม่ปกติ ชีวิตๆหนึ่งล้วนมีค่าเท่าเทียมกัน.