Posts from ‘January, 2014’

เมื่อฟ้าเริ่มสาง ตาจะรีบประคองขันใบใหญ่ปากกว้างเกือบฟุตทำด้วยทองเหลืองขัดมัน ที่ชาวทุ่งเรียกกันว่า ขันลงหิน บรรจุข้าวสวยร้อนๆที่ยายเพิ่งหุงเสร็จใหม่ๆเกือบเต็มขัน เดินลงสะพานไปนั่งอยู่ที่แพท่าหน้าบ้านทุกเช้า พอสักพัก กับข้าวร้อนๆฝีมือยาย 1 อย่างก็จะถูกยกตามลงมาวางเคียงขันข้าว ข้าวสวยที่ตานำลงไปใส่บาตรนั้น ชาวทุ่งเรียกว่า ข้าวปากหม้อ ซึ่งสวยเป็นตัว มีรสชาติหอมอร่อยกว่าข้าวส่วนอื่นๆ เมื่อหุงข้าวสุกระอุดีแล้ว ยายจะใช้ทัพพีขูดตะล่อมข้าวสวยด้านบนสุดให้ร่วนแล้วตักใส่ขันลงหินของตา   หลวงตาเพ็ง เป็นพระวัยเดียวกับตา ทันทีที่ฟ้าสางพอมองเห็นลายมือ ท่านจะเข็นเรือออกบิณฑบาตก่อนพระอื่นทั้งหมด เรือของท่านคล้ายเรือสำปั้นแต่สั้นและเรียวกว่า จึงนั่งได้เพียงองค์เดียว กระดานพื้นเรือด้านหน้าเจาะเป็นวงกลมสำหรับวางบาตรลงไปได้ถึงช่วงที่บาตรป่องกลางพอดี ถัดจากบาตรไปจนถึงหัวเรือปูกระดานเรียบเต็ม มีโอสังกะสีเคลือบวางเรียงกันอยู่หลายใบ หลวงตาเพ็งท่านเป็นคนขยัน พูดจริงทำจริง จึงพายเรือในลักษณะที่ชาวบ้านเรียกว่า จ้ำ คือสาวไม้พายสลับกราบซ้ายขวาไม่หยุดมือ เรือของท่านที่มีขนาดเล็กจึงแล่นได้เร็วมาก ท่านพายเรือทวนน้ำผ่านบ้านญาติโยมใกล้วัดเรื่อยมาตามลำดับในแม่น้ำน้อย หากบ้านไหนลงมานั่งรอใส่บาตรอยู่ปลายสะพานแล้ว ท่านก็วาดหัวเรือชะลอเข้าจอดรับบาตร บ้านไหนยังไม่ลงมา ท่านก็พายผ่านไป “ท่านเพ็งมีเจตนาปฏิบัติกิจของสงฆ์ คือการบิณฑบาต พวกเราชาวบ้านก็ควรส่งเสริมท่านด้วยการลงไปนั่งรอใส่บาตรให้ทัน” มีบางวันที่ยายยังทำกับข้าวไม่เสร็จ ตาก็จะบอกกับหลวงตาเพ็งว่า “เที่ยวล่องนิมนต์ท่านแวะบ้านนี้อีกสักครั้งโยมผู้หญิงเขาจะใส่บาตรเพิ่ม” เพราะหากไม่นิมนต์ไว้ล่วงหน้า เมื่อหลวงตาเพ็งท่านพายขึ้นไปรับบาตรจนถึงหมู่บ้านคนจีนเหนือบ้านแล้ว ขาล่องท่านจะพายเรือกลับวัดอยู่กลางแม่น้ำไม่แวะรับบาตรซ้ำอีก จนบางครั้งยายต้องร้องตะโกนเสียงแจ๋วก้องแม่น้ำว่า “นิมนต์แวะรับบาตรก่อนเจ้าข้า” กับข้าวของยายที่ทำใส่บาตรด้วยเสมอนั้นบางทีก็เป็นแกงเข้ากะทิที่ปรุงยากจึงทำเป็นกับข้าวมื้อเย็นเมื่อวานแต่ตักแบ่งเอาไว้ต่างหากยังไม่ใส่ผัก เมื่อเช้าจึงนำมาอุ่นแล้วใส่ผักลงไป จากนั้นก็ตักใส่ถ้วย เพื่อความสะดวกในการถวายพระ ตอนที่ท่านหยิบโอของท่านที่เรียงไว้ที่หัวเรือขึ้นมา… เทกับข้าวในถ้วยลงในโอ… […]