สำหรับฉันแล้ว ความรู้เกี่ยวกับเรื่องยุทธนาวีเกาะช้างนั้นมีติดตัวอยู่น้อยนิดมากๆ

รู้แต่ว่าเป็นการสู้รบระหว่างไทยกับฝรั่งเศส ก็เข้าเค้าเพราะฉันก็ไทยและทีทีก็ฝรั่งเศส

ประเด็นหาเรื่องเที่ยวในวันนี้จึงเกี่ยวกับการตามหาอนุสรณ์สถานยุทธนาวีเกาะช้าง

ซึ่งฉันลองถามชาวเกาะดู ก็ยังไม่มีใครคนไหนตอบได้ตรงเป๊ะนักว่า สถานที่ตั้งนั้นอยู่ที่ใด

บ้างก็ว่าอยู่อีกฝั่งทะเล คือฝั่งท่าเรือเฟอรี่ที่เราข้ามมาจากเมืองตราด บ้างก็ว่าอยู่ที่เกาะนี่แหละ

แต่ยังไม่เคยไปซักทีเลยบอกไม่ถูกว่าอยู่ตรงไหน .. เรา อืมม จริงๆ ควรจะบอกว่าฉันคนเดียว

จึงตัดสินใจว่า หากงั้นเราก็ลองตามหาอนุสรณ์สถานยุทธนาวีเกาะช้างกันดีกว่า เพราะไหนๆ

เราก็มีโอกาสได้มาอยู่ในสถานที่จริง และเราก็มีเวลาเหลือเฟือที่จะหาให้พบ

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กางแผนที่ออกดูแล้ว ฉันเห็นวาเราน่าจะไปตั้งต้นกันที่บริเวณบ้านเขาสลักเพชร

ซึ่งอยู่ทางด้านเกาะช้างใต้ แล้วค่อยเดินทางต่อไปยัง long beach ชายหาดที่ว่ากันว่าสวยที่สุด

ของเกาะช้าง จากนั้นเราค่อยปะติดปะต่อเส้นทางกันไปให้ถึงอนุสรณ์สถาน ฯ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ดูจากในแผนที่นั้นระยะทางจากไก่แบ้ไปยังบ้านเขาสลักเพชรตกอยู่ราวๆ 40 กว่ากิโลเมตร

ซึ่งถ้าเป็นถนนทางตรงราบเรียบปกติธรรมดา ใช้เวลาราวๆ ชั่วโมงก็น่าจะถึง หากแต่เส้นทาง

บนเกาะช้างดั่งฉันเคยเล่าไว้นั้นเป็นเส้นทางคดเคี้ยวขึ้นเขาลงเขาซึ่งมีความสูงชัน

ลดหลั่นไปตามทางวกวน ฉันกะในใจว่าเราอาจจะต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมงในการเดินทาง

ด้วยฟีโน่น้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จากไก่แบ้เรามุ่งหน้าไปตามเส้นทางที่จะกลับไปยังท่าเรือเฟอรี่ของเกาะ ผ่านท่าเรือ

และมุ่งตรงลงไปทางเกาะฝั่งใต้ ภูมิประเทศของเกาะช้างใต้นั้นด้านหนึ่งติดกับทะเล อีกด้านติดภูเขา

เป็นป่าสมบูรณ์ที่ฉันสัมผัสความชื้นของสภาพอากาศได้จากความเย็นบนผิวหนังตัวเอง

เมื่อเราขี่รถผ่านเข้าไปบริเวณยอดเขาของที่นี่จะมีหมอกปกคลุมและท้องฟ้าฉ่ำฝนอยู่ตลอดเวลา

เสียจนฉันกังวลว่าเราจะสามารถไปได้ถึงที่หมายก่อนฝนจะลงหรือไม่ อีกทั้งเกาะช้างฝั่งใต้นี้

ดูจะเป็นแหล่งชุมชนพักอาศัยของชาวเกาะมากกว่าจะเป็นแหล่งสำหรับนักท่องเที่ยว

โรงแรม ร้านอาหารต่างๆ จึงมีค่อนข้างบางตา อีกทั้งยังเป็นสถานที่ตั้งของโรงพยาบาลเกาะช้าง

และสถานีตำรวจอีกด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ถึงบ้านสลักเพชร เราเลี้ยวรถไปตามป้ายบอกทางซึ่งรวมถึงชื่อของอนุสรณ์สถาน ฯ

ซึ่งแสดงไว้บนป้ายนั้นด้วยที่ทำให้เราค่อนข้างมั่นใจว่าเรามาถูกทางแล้ว เมื่อเลี้ยวรถ

เข้าไปตามเส้นทางนั้นแล้วฉันก็สังเกตว่าผิวถนนนั้นเปลี่ยนไป คงจะเพราะไม่ใช่เส้นทาง

สำหรับท่องเที่ยวด้วยกระมัง ถนนจึงเป็นเพียงถนนคอนกรีตแคบๆสองเลนให้รถวิ่งสวนกันได้เท่านั้น

ยิ่งเมื่อเรามุ่งหน้าขึ้นเขาตามเส้นทางที่ถนนนำเราไปแล้ว ยิ่งพบว่าถนนเริ่มจะแย่มากขึ้นๆ ทุกที

ทั้งไม่มีไฟถนน ไม่มีแผงกั้นข้างทาง(ซึ่งน่ากลัวกว่าอีกฝั่งมาก เนื่องจากตัดลงไปเป็นเหวลึกตลอด)

และตลอดเวลาที่เราขี่ฟีโน่น้อยขึ้นไปนั้น ก็ยังไม่มีรถวิ่งสวนเราซักคันเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ใช้เวลาไปนานโขจนเราวิ่งขึ้นเขาไปจนสุดถนนคอนกรีตกลายเป็นถนนดินแดงที่มีหินตะปุ่มตะป่ำ

ตัดลาดลงไปยังหุบที่เรามองไม่เห็นปลายทาง ฉันก็ยังไม่พบวี่แววของอนุสรณ์สถานแต่อย่างใด

ทีทีนั้นอยากจะลองลุยเข้าไปต่อว่าถนนนั้นจะนำพาเราไปที่ใด แต่ฉันสะกิดให้ดูท้องฟ้าแล้วเห็นว่า

เราไม่น่าจะทันฝนที่ใกล้จะเทลงมาเต็มที เราจึงจอดรถกันแถวยอดเขาฝั่งนั้น

วิวจากข้างบนนั้นเมื่อมองลงมายังท้องทะเลกว้างข้างล่าง บอกได้คำเดียวว่า ” สวรรค์แท้ๆ ”

เพราะสวยมาก เป็นวันแรกที่ฉันมาอยู่ที่เกาะช้างแล้วได้เห็นว่าทะเลเป็นสีเขียวใส

โดยผืนน้ำกว้างนั้นไกลสุดลูกหูลูกตา ทีทีชี้ให้ฉันดูว่าเราขี่รถมาจากทางไหน ฉันก็ถึงกับอุทานอยู่ในใจ

ว่าเรามากันไกลมากทีเดียว ซึ่งหากรถเสียหรือน้ำมันหมด ก็คงต้องภาวนาอย่างเดียวว่า

ให้มีใครผ่านมาซักคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ระหว่างที่กำลังยืนเก็บภาพสวยๆ กันอยู่นั้น สองหนุ่มต่างชาติก็ขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นมาจากถนนดินแดง

นั่น ฉันไม่รอช้า โบกสิคะโบก .. โบกเพื่อที่ถามว่าด้านล่างนั้นมีอะไร สองหนุ่มหยุดรถกึก

บอกว่าข้างล่างนั้นคือ long beach ชายหาดที่สวยที่สุดของเกาะช้าง และอนุสรณ์สถานนั้น

ต้องขี่ไปตามทางนั้นอีกไกลพอควร ทั้งคู่ทิ้งท้ายว่า แต่ไม่แนะนำให้เราลงไป

เพราะฝนกำลังจะลงแล้วเราจะกลับขึ้นมาไม่ได้เนื่องจากถนนลื่นมาก

พวกเขาเองก็รีบกลับขึ้นมาเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม้จะรู้สึกผิดหวังที่ไม่สามารถเดินทางไปยังปลายทางที่กำหนดไว้ได้ แต่ความสวยงาม

ของทิวทัศน์บนนั้นก็ทดแทนให้ฉันไม่รู้สึกแย่ได้อย่างดียิ่ง ไม่เสียเที่ยวเพราะฉันอิ่มเอม

ไปกับบรรยากาศมากจริงๆ เมื่อสมควรแก่เวลาและดูท่าฟ้าฝนแล้ว เราจึงกลับลงมาตามเส้นทางเดิม

ซึ่งฉันได้แต่ภาวนาในใจให้ท้องฟ้าช่วยอั้นฝนไว้ก่อนเถอะ เพราะขากลับนี่เองที่ฉันเพิ่งจะสังเกต

เต็มๆ ตาว่าถนนหลายช่วงนั้นมีการพังทลาย และผาด้านขวามือของฉันที่ปรากฎเป็นดินสีแดงใหม่ๆ

นั้นก็น่าจะเพิ่งเกิดจากดินถล่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำภานาของฉันสัมฤทธิ์ผลเพราะเราลงมาทันก่อนฝนจะโปรยปรายละอองลงมา

เราเลี้ยวรถกลับเข้าส้นทางหลักโดยมุ่งตรงไปยังใต้สุดของเกาะช้าง ยังหมู่บ้านประมงบ้านสลักเพชร

ซึ่งยอมรับว่าฉันก็เพิ่งจะรู้จักบ้านสลักเพชรจากในแผนที่ที่หยิบมาจากท่าเรือเฟอรี่นั่นแหละ

โดยที่ฉันไม่มีความแน่ใจว่าจะเหมือนหรือต่างจากบางเบ้าหรือเปล่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จนกระทั่งฉันเริ่มมองเห็นเรือประมงที่จอดทอดสมออยู่ในทะเลและบริเวณริมสะพานที่ทอดยาว

ออกไปกลางทะเล ฉันก็เกิดความรู้สึกว่าน่าจะต่างจากที่บางเบ้าเพราะกลิ่นไอของหมู่บ้านประมง

ยังอบอวลอยู่ที่บ้านสลักเพชรมากกว่า

 

 

 

 

สุดท้ายปลายทาง ซึ่งไม่มีถนนให้เราขี่ฟีโน่น้อยต่อไปได้แล้ว เป็นอันว่าสิ้นสุดถนนของเกาะช้าง

กันที่ด้านใต้สุด ณ บ้านสลักเพชร เราแวะรับประทานอาหารกลางวันกันในเวลาประมาณบ่ายสามกว่าๆ

ที่ร้านอาหารตรงท้ายเกาะ ระหว่างรออาหารที่สั่ง เราฆ่าเวลาด้วยการเดินเล่นไปตามกระชังปลา

ของทางร้าน ซึ่งก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ดูเท่าไหร่นัก เพราะปลาอาจจะกำลังหลับกลางวัน

หรือยังไม่ถึงเวลาโชว์ตัวรับอาหารก็เป็นได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฉันยอมรับเลยว่าทะเลทางด้านใต้ของเกาะช้างนี้ มีความสวยสะอาดและใสมากกว่าทะเลทางฝั่ง

ที่เป็นชายหาดท่องเที่ยว หากแต่ทะเลบริเวณนี้ไม่มีชายหาด จึงไม่เป็นที่นิยมสำหรับการพักค้างนัก

แม้ว่าจะมีบังกะโลที่ปลูกยื่นลงไปในทะเลคล้ายๆ กับที่มัลดิฟก็ตาม(ค่าห้องแพงมากค๊าบบบ

ลดราคา 25 % แล้วเหลือประมาณสองพันเก้าต่อคืน) และเพราะความสงบของคลื่นลมบริเวณนี้

อ่าวบริเวณหน้าร้านอาหารที่เราแวะ จึงมีเรือยอร์ชลำงามทอดสมออยู่หลายลำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อาหารที่ร้านนี้รสชาติเยี่ยมสมราคาที่อาจจะแพงกว่าร้านที่ไวท์ แซนด์ บีช แต่หยวนๆ น่ะ

เพราะวิวดีกว่ากันมากมายนัก ความสดของกุ้งหอยปูปลา ก็ประมาณว่ายกมาทั้งยังดิ้นกระแด่วๆ

ให้เราเลือกกันเลยทีเดียวว่าจะหม่ำเมนูไหน รู้สึกบาปอยู่ไม่น้อย แต่ก็คิดปลอบตัวเองว่ากินเพื่ออยู่สนนราคา + บรรยากาศ + รสชาติให้เต็ม 9 คะแนน ที่ได้ไม่เต็มสิบเพราะบริกรค่อนข้ารบกวน

การรับประทานมากเกินไปในการนำเสนอสินค้าจัดรายการต่างๆของทางราน ทั้งน้ำมันมะพร้าว

ทั้งแพ๊กเกจสปา ฯลฯ

 

 

 

เสร็จสิ้นกับอาหารบนโต๊ะ และนั่งหย่อนใจกันอีกพัก ก่อนเราจะออกเดินทางกลับไปยังไก่แบ้

สาวสก๊อยซ์อย่างฉันก็มีเรื่องให้คิดต่อระหว่างเส้นทางที่กลับว่าแล้วพรุ่งนี้จะไปไหนกันต่อดีล่ะ