อันที่จริงแล้ว ฉันว่าจะไม่เขียนถึงพวกเสื้อแดงอีกเพราะรู้สึกไม่ค่อยจรรโลงเท่าไหร่

เนื่องจากโดยรวมการกระทำหรือวาทะ วาระอะไรของกลุ่มคนเสื้อแดง ก็มิได้ยิ่งใหญ่งดงาม

หรือควรแก่การยกย่องอันใดเลย อีกทั้งเป้าหมายหลักเป้าหมายเดียวก็เรื่องเดิมๆ ฟอกผิดเป็นถูก

ล้างสมองผู้คนที่โลกทัศน์แคบให้คล้อยตามไปกับเรื่องที่พวกเขาตัด-ต่อ-แต่ง-เติมขึ้นมา

แล้วมักจะชอบมั่วดึงมวลชนอันไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่าง .. คนกรุงเทพ .. ไปเข้าพวกเสียเฉยๆอย่างนั้น

ที่มักจะถูกนำไปอ้างใช้บนเวทีอยู่เป็นประจำก็เช่น พวกเขาแห่กันไปทางไหน

คนกรุงเทพก็ออกมาให้การสนับสนุนเนืองแน่น

” ถ้าอยากจะทำแบบนี้ ก็ควรที่จะลาออกไปซะ

ไม่ใช่ว่ามาทำตัวเป็นเหลือบให้กองทัพต้องเสียชื่ออยู่แบบนี้ “

ข้างต้นเป็นเสียงของรุ่นน้องเสธ.เหลือบในกองทัพสีเขียว ที่เมื่อฉันถามความคิดเห็นเกี่ยวกับ

สิ่งที่กำลังดำเนินอยู่ภายในกองทัพบก หะแรกเขาก็ย้อนกลับว่าฉันมีความเห็นอย่างไรในฐานะประชาชน

ในขณะที่ผู้หลักผู้ใหญ่ในกองทัพกำลังทำตัวตามวัย ปล่อยศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิไปตามกระแส

ความปั่นป่วนของบ้านเมืองดั่งไม้หลักปักขี้เลน ที่บางทีก็ฮึดฮัดเป็นบางจังหวะเหมือนเครื่องยนต์สำลักน้ำ

ทำให้พี่รู้สึกว่านี่คือยุคเสื่อมของกองทัพ แต่น้องๆ ทหารตามแนวชายแดน ที่ทำให้พี่ยังพอมีศรัทธา

กับคำว่า “ทหาร” อยู่บ้าง