ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดู เบอร์ไม่คุ้นและไม่อยู่ในรายนามผู้ติดต่อกระพริบปริ๊บๆ อยู่หน้าจอ

ด้วยไม่อยู่ในอารมณ์จะพูดคุยกับใคร ฉันก็กดตัดสายและวางมือถือลงตามเดิม

ชั่วประเดี๋ยวหมายเลขเดิมก็เรียกสายเข้ามาอีกครั้ง ฉันจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย

และรอฟังเสียงจากปลายสายก่อนจะเอ่ยทักทายใดๆ ออกไป

ทุกเช้า ฉันจะเห็นป้าแกนั่งอยู่ตรงนั้น หน้าห้องแถวซอมซ่อริมคลอง

ในมือของแกจะถือไม้ไผ่ลำยาว ทุกๆ คราวที่แกเห็นเป้าหมายลอยมาตามคลอง

แขนพูนเนื้อแต่ล้าเรี่ยวแรงด้วยวัยและสังขารจะรีบยกลำไม้ไผ่จ่อตรงไปยังเป้าหมาย

ก่อนจะเขี่ยมันเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นแกก็จะก้มตัวลงไปเก็บเป้าหมาย

ขึ้นมาจากน้ำคลองโสโครกด้วยความทุลักทุเล

สำหรับฉัน .. 800 บาท อาจจะซื้อกางเกงขาสั้นสีสวยๆ ถูกใจได้ 2 ตัว

หรือไม่ก็เสื้อยืดผ้านิ่มๆ จากฮ่องกงหรือเกาหลีได้ซักตัว .. หรือไม่ .. ก็ค่าเบียร์

ขวดเล็กในผับซัก 6 ขวด ฯลฯ  800 บาทของฉัน คงจะหมดไปกับเรื่องสร้างความสุขเพียงชั่วคราว

สนองความอยากของตัวเอง โดยไม่คำนึงถึงความเหนื่อยยาก .. กว่าจะได้เงินมา 800 บาท

นั่นคงจะเพราะฉันยังไม่เคยต้องตะเกียกตะกายหาเงิน 800 บาท 

จริงๆ เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมาสองเดือนแล้ว แต่พอเห็นข่าวเรื่องอาคาร

ที่อยู่ในระหว่างการก่อสร้างถล่มส่งผลให้คนงานก่อสร้างถูกฝังทั้งเป็นไปหลายศพเมื่อวานนี้

ฉันก็เลยหวนคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา