10 เมษายน 2553 ฉันยังอยู่ในช่วงท่องเที่ยวพักผ่อน โดยมีแผนว่าจะกลับกรุงเทพในช่วงที่ผู้คนเริ่มทยอย

ออกจากกรุงเทพ-วันหยุดยาวปีใหม่ไทย บ่ายวันเดียวกันที่เพื่อนจากกรุงเทพเริ่มโทรหา บอกเล่าสถานการณ์

ที่ส่อเค้าว่ากำลังจะรุนแรง .. และทั้งๆ ที่ทำใจไว้ก่อนแล้วว่า ไม่วันใดก็วันหนึ่งความรุนแรงคงจะต้องเกิด

ฉันก็ยังอดห่วงกังวลไม่ได้ว่าจะรุนแรงมากน้อยขนาดไหน 

เย็นวันเดียวกัน .. แม้จะกังวลเรื่องสถานการณ์ในกรุงเทพ แต่ก็จำเป็นต้องสวมบทสดชื่น

ไปร่วมงานเลี้ยงที่ผู้ร่วมงานล้วนแต่เป็นคนในแวดวงสื่อ ที่มีทั้งนักแสดง ผู้กำกับ  ผู้สื่อข่าว

แม้จะไม่ใช่สื่อของบ้านเรา แต่พวกเขาเหล่านี้ก็มีอิทธิพลในการแสดงความคิดเห็น

และพวกเขานี่แหละที่เมื่อพบหน้ากันครั้งแรก ก็เป็นพวกที่บอกกับฉันว่า

I love your King  และคำพูดนั้นก็ไม่ใช่สักว่าพูดเพื่อเอาใจคนไทยอย่างฉัน แต่เพราะพวกเขา

ได้อ่าน ได้ดู และได้รับรู้ถึงพระจริยวัตรและพระราชกรณียกิจอันงดงามของในหลวง

จนเกิดความปีติ ซาบซึ้งไม่ต่างอะไรกับพวกเราชาวไทยเลย

ด้วยสารพัดป้าย -สารพัดสีที่คงจะแลเห็นกันได้ตามข้างถนนในเมืองกรุงปัจจุบันนี้

ที่มิได้มีเฉพาะเหลืองหรือแดง หากแต่มีเขียว ขาว น้ำเงิน ก็ทำให้เมืองกรุงดูมีสีสันกว่าเดิมไม่น้อย

เวลาขับรถผ่านไป เห็นป้ายต่างๆ นั่น ความรู้สึกหนึ่งแง่ดีที่เกิดในใจ คือคนไทยสนใจในเรื่องการเมือง

และดูกระตือรือร้นกับสถานการณ์ปัจจุบันมากกว่าเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้นัก ที่น่าจะชื่นชมยิ่ง

คือความอดกลั้นของชาวกรุง ที่รับมือกับสถานการณ์ความไม่เป็นปกติของเมืองหลวง

อย่างละมุนละม่อม รอมชอม และหลีกเลี่ยงความรุนแรงได้อย่างสละสลวยที่สุด

อันที่จริงแล้ว ฉันว่าจะไม่เขียนถึงพวกเสื้อแดงอีกเพราะรู้สึกไม่ค่อยจรรโลงเท่าไหร่

เนื่องจากโดยรวมการกระทำหรือวาทะ วาระอะไรของกลุ่มคนเสื้อแดง ก็มิได้ยิ่งใหญ่งดงาม

หรือควรแก่การยกย่องอันใดเลย อีกทั้งเป้าหมายหลักเป้าหมายเดียวก็เรื่องเดิมๆ ฟอกผิดเป็นถูก

ล้างสมองผู้คนที่โลกทัศน์แคบให้คล้อยตามไปกับเรื่องที่พวกเขาตัด-ต่อ-แต่ง-เติมขึ้นมา

แล้วมักจะชอบมั่วดึงมวลชนอันไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่าง .. คนกรุงเทพ .. ไปเข้าพวกเสียเฉยๆอย่างนั้น

ที่มักจะถูกนำไปอ้างใช้บนเวทีอยู่เป็นประจำก็เช่น พวกเขาแห่กันไปทางไหน

คนกรุงเทพก็ออกมาให้การสนับสนุนเนืองแน่น