ฉันนั่งดูภาพของศูนย์อพยพบ้านหนองจานอีกครั้ง จากเคยรู้สึกเห็นอกเห็นใจในโชคชะตาของพวกเขาเหล่านั้น ..

ฉันเหลือเพียงความรู้สึกสมเพชและเวทนาต่อชะตากรรมของพวกเขาที่ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน ..

คำว่าอิสรภาพก็ดูเหมือนจะยังไกลเกินเอื้อม