” ปรางโตอาก็เหนื่อย กว่าจะโตเป็นสาวจนวางใจได้ก็อีกหลายปี ถึงตอนนั้น

อาก็เหนื่อยต่ออีกเพราะเบ๊บก็โตอีก .. ” ฉันลองเปรยๆ กับหลานชายตัวอ้วน

ที่เลี้ยงดูเสมือนลูกมาตั้งแต่เพิ่งเข้าอนุบาลจนตอนนี้ขึ้นป.1 แล้ว จะลองดูซิว่า

เด็กวัยเกือบ 7 ขวบจะมีความเห็นว่ายังไง

อาทิตย์นี้วัยรุ่นที่บ้านดี๊ด๊าเป็นพิเศษเพราะทางโรงเรียนจัดกิจกรรมกีฬาสี

และอนุญาตให้นักเรียนปลดปล่อยพลังกันได้เต็มที่ฟรีสไตล์ภายใต้ข้อตกลงเพียงว่า

จะบ้าบอกันยังไง จะเปรี้ยวจี๊ดซี๊ดซ๊าดกันขนาดไหนก็ตามสะดวกขอเพียงใส่เสื้อสีของตัว

และมาร่วมกิจกรรมที่ทางโรงเรียนจัดอย่าพลัดหลงไปที่อื่นก็พอแล้ว

กว่าคืนลอยกระทงของฉันจะเข้าที่เข้าทาง เข้ารูปเข้ารอยอย่างที่ประเพณีวัฒนธรรมว่าไว้

ก็ล่วงเข้าเกือบสองทุ่ม ทั้งที่ฉันนัดเพื่อนฝูงที่จะเข้ามาที่บ้านตั้งแต่ทุ่มตรง ก็ต้องยอมเสียมารยาท

ปล่อยให้เพื่อนนั่งรอกันไปก่อน ด้วยเหตุผลบางประการที่สำคัญกว่าจะนั่งเมาท์เฮฮาอยู่กับเพื่อนฝูง

” เวลาบอกแม่ว่าจะกลับบ้านกี่โมง ก็ต้องกลับให้ตรงเวลาสิ น้องไม่เห็นนี่ว่าแม่เขาเป็นห่วง

แต่พี่เห็นเพราะพี่นั่งอยู่กับแม่ ” เสียงพี่ชายลอดออกมาจากห้องนั่งเล่น

” ก็กลับช้าไปชั่วโมงเดียวเองนี่นา แม่เขาก็บ่นแล้ว ” เสียงน้องสาวกระเง้ากระงอดแย้ง

ระหว่างบทสนทนาค่ำวาน .. จังหวะหนึ่งเขาก็ถามฉันออกมาว่า ..

” เราจะมีความทรงจำเหลืออยู่ไหม .. หลังความตาย “

ฉันไม่รู้หรอกว่าคำถามนั้นเขามีเจตนาอะไรแน่ที่ถามออกมา อาจจะสงสัยจริงๆ

หรือแค่เสียดสีชีวิตห่วยๆ แต่ก็เป็นคำถามที่ไม่ได้หลุดจากกรอบการสนทนาที่กำลังดำเนินอยู่

เกี่ยวกับการจากไปอย่างปัจจุบันทันด่วนของน้องชายเพื่อนที่เราเห็นเขามาตั้งแต่ยังเล็กๆ 

ซ้ำยังเคยกระเตงขึ้นหลังเดินเล่นไปทั่วไร่มาก่อน