ฝนหยดสุดท้ายที่โปรยลงมาก็ซักอาทิตย์หนึ่งได้แล้ว ลมหนาวที่รู้สึกว่าจะโชยอ่อนๆ ในตอนเช้าตรู่

ก็สัมผัสได้มากกว่าอาทิตย์ เพียงแต่เช้านี้รู้สึกว่าใช่เลย .. นี่แหละหน้าหนาวแล้ว เพราะลมที่พัด

ความเย็นเยือกหอบเอาความรู้สึกแห้ง ๆ ให้ฉันสูดหายใจเข้าไปเสียจนเต็มโพรงจมูก

หล่อนตื่นขึ้นมาพร้อมความเย็นเยียบที่จับอยู่ตรงปลายจมูก

ช่วงเวลาของคืนค่ำยังคงดำเนินไป สรรพสิ่งรอบกายหล่อนยังคงคลุมเครือ

ด้วยแสงเรื่อเรืองของเทคโนโลยีที่สาดแสงอยู่ไกลๆ ตา

” อยากให้เธอได้มาอยู่ตรงนี้จัง .. ” ฉันกรอกความรู้สึกจริงใจผ่านมือถือ

บอกเพื่อนซี้ปึ้กที่เป็นผู้มองโลกในแง่ดีพอๆ กับฉัน เจ้าหล่อนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียง

กระวนกระวายในทันทีทันใดว่า ..” ทำไมวะ ไม่แฮ๊ปปี้เหรอ .. “

เขาอาจจะเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ฉันจะเรียกหาเมื่อไหร่ก็ได้

โดยที่เขาไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกว่า .. ฉันรบกวนเวลาของเขา

และไม่ว่าฉันกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ..

ก็ดูเหมือนว่าเขาจะรับรู้ – รู้สึกได้ จนฉันเองยังอดแปลกใจไม่ได้

บ่อยครั้งที่เขาจะส่งเสียงตามสายมาถูกเวลา ..

ในขณะที่ฉันอยากพูดคุยกับใครซักคน