10 เมษายน 2553 ฉันยังอยู่ในช่วงท่องเที่ยวพักผ่อน โดยมีแผนว่าจะกลับกรุงเทพในช่วงที่ผู้คนเริ่มทยอย

ออกจากกรุงเทพ-วันหยุดยาวปีใหม่ไทย บ่ายวันเดียวกันที่เพื่อนจากกรุงเทพเริ่มโทรหา บอกเล่าสถานการณ์

ที่ส่อเค้าว่ากำลังจะรุนแรง .. และทั้งๆ ที่ทำใจไว้ก่อนแล้วว่า ไม่วันใดก็วันหนึ่งความรุนแรงคงจะต้องเกิด

ฉันก็ยังอดห่วงกังวลไม่ได้ว่าจะรุนแรงมากน้อยขนาดไหน 

เย็นวันเดียวกัน .. แม้จะกังวลเรื่องสถานการณ์ในกรุงเทพ แต่ก็จำเป็นต้องสวมบทสดชื่น

ไปร่วมงานเลี้ยงที่ผู้ร่วมงานล้วนแต่เป็นคนในแวดวงสื่อ ที่มีทั้งนักแสดง ผู้กำกับ  ผู้สื่อข่าว

แม้จะไม่ใช่สื่อของบ้านเรา แต่พวกเขาเหล่านี้ก็มีอิทธิพลในการแสดงความคิดเห็น

และพวกเขานี่แหละที่เมื่อพบหน้ากันครั้งแรก ก็เป็นพวกที่บอกกับฉันว่า

I love your King  และคำพูดนั้นก็ไม่ใช่สักว่าพูดเพื่อเอาใจคนไทยอย่างฉัน แต่เพราะพวกเขา

ได้อ่าน ได้ดู และได้รับรู้ถึงพระจริยวัตรและพระราชกรณียกิจอันงดงามของในหลวง

จนเกิดความปีติ ซาบซึ้งไม่ต่างอะไรกับพวกเราชาวไทยเลย

” ถ้าอยากจะทำแบบนี้ ก็ควรที่จะลาออกไปซะ

ไม่ใช่ว่ามาทำตัวเป็นเหลือบให้กองทัพต้องเสียชื่ออยู่แบบนี้ “

ข้างต้นเป็นเสียงของรุ่นน้องเสธ.เหลือบในกองทัพสีเขียว ที่เมื่อฉันถามความคิดเห็นเกี่ยวกับ

สิ่งที่กำลังดำเนินอยู่ภายในกองทัพบก หะแรกเขาก็ย้อนกลับว่าฉันมีความเห็นอย่างไรในฐานะประชาชน

คงจะเคยได้ยินกันมาแล้วเกี่ยวกับคติที่นำมาเป็นชื่อบทความวันนี้

และเชื่อว่าน่าจะมีหลายคนโดยเฉพาะผู้ที่อยู่ในเครื่องแบบที่ยึดคตินี้เป็นคติประจำใจ

” ไม่ฆ่าน้อง ไม่ฟ้องนาย ไม่ขายเพื่อน ”

ในขณะที่ผู้หลักผู้ใหญ่ในกองทัพกำลังทำตัวตามวัย ปล่อยศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิไปตามกระแส

ความปั่นป่วนของบ้านเมืองดั่งไม้หลักปักขี้เลน ที่บางทีก็ฮึดฮัดเป็นบางจังหวะเหมือนเครื่องยนต์สำลักน้ำ

ทำให้พี่รู้สึกว่านี่คือยุคเสื่อมของกองทัพ แต่น้องๆ ทหารตามแนวชายแดน ที่ทำให้พี่ยังพอมีศรัทธา

กับคำว่า “ทหาร” อยู่บ้าง