” ถ้าอยากจะทำแบบนี้ ก็ควรที่จะลาออกไปซะ

ไม่ใช่ว่ามาทำตัวเป็นเหลือบให้กองทัพต้องเสียชื่ออยู่แบบนี้ “

ข้างต้นเป็นเสียงของรุ่นน้องเสธ.เหลือบในกองทัพสีเขียว ที่เมื่อฉันถามความคิดเห็นเกี่ยวกับ

สิ่งที่กำลังดำเนินอยู่ภายในกองทัพบก หะแรกเขาก็ย้อนกลับว่าฉันมีความเห็นอย่างไรในฐานะประชาชน

คงจะเคยได้ยินกันมาแล้วเกี่ยวกับคติที่นำมาเป็นชื่อบทความวันนี้

และเชื่อว่าน่าจะมีหลายคนโดยเฉพาะผู้ที่อยู่ในเครื่องแบบที่ยึดคตินี้เป็นคติประจำใจ

” ไม่ฆ่าน้อง ไม่ฟ้องนาย ไม่ขายเพื่อน ”

เป็นเพราะก่อนเข้านอนเมื่อคืน น้องชัยโรจน์ (chairojt)แวะเอาเพลงราตรีสวัสดิ์ (Goodnight)

มาแปะไว้ให้ในบล็อกพร้อมคอมเมนท์สั้นๆ ว่า “ผมว่าพี่ขาดเพลงนี้ไปนะครับ”

จำได้แม่นยำว่าเริ่มเขียนเกี่ยวกับเหตุการณ์สามจังหวัดชายแดนใต้เป็นครั้งแรกในปี 2547

ด้วยความรู้สึกว่า .. แล้วมันจะจบลงอย่างรวดเร็ว .. เพราะเรามีกองทัพไทยที่กล้าแกร่ง

หมวดเจี๊ยบร่ำไห้รับไม่ได้  .. พาดหัวข่าวหน้าในที่ทำให้พี่ต้องกวาดสายตาอ่าน

เพราะพี่เกิดความกังวลว่าหรือจะมีคนในครอบครัวน้องหมวด ” ตาย ” หรือบาดเจ็บ

ก็ด้วยความกังวลในฐานะร่วมเครือเดียวกัน แม้พี่จะไม่ได้ใส่เครื่องแบบสีเขียวเหมือนน้อง

และพี่ก็ไม่ได้มีผัวเป็นทหาร แต่พี่ก็อยู่ในครอบครัวทหาร