ที่บ้านเรานั้น ชั้นสามแบ่งเป็นห้องทำงาน และห้องนอนป้าฮอลล์ ตรงช่วงกลางระหว่างห้องเป็นโต๊ะใหญ่ แบบเก้าอี้หกตัว

          วันหนึ่งแม่ฮานั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ พูกันเล่นจุ๊กจิ๊กอยู่แถวนั้น ส่งเสียงแจ๋วๆ ไม่ขาดช่วง

           สักพักพูกันก็วิ่งตื๋อเข้ามาในห้องนอนป้าฮอลล์ ที่กำลังนอนดูทีวีอยู่

          ป้าฮอลล์เห็นพูกันวิ่งมานั่งแปะหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบจับอะไรมาทาหน้ากุ๊กกิ๊กๆ เลยถามว่า 

           ‘พูกัน…ทำอะไรน่ะ’ 

           ‘อ๋อ…หนูจะมาปลอมตัว’

           ‘หือ…ปลอมตัวทำไม ปลอมตัวเป็นอะไร ทำไมต้องปลอมตัว’

          ‘แม่ฮาดุหนู แม่ฮาไม่รักหนูแล้ว หนูต้องมาปลอมตัว เผื่อแม่ฮาจำหนูไม่ได้ แม่ฮาจะได้กลับมารักหนูเหมือนเดิม…’

          ป้าฮอลล์หัวเราะกิ๊ก…แล้วลุกมาดู ว่าพูกันจะปลอมตัวได้แค่ไหน  

          พูกันเอาเครื่องสำอางมาแตะๆ จิ้มๆ หน้า เลอะเทอะไปหมด จนป้าฮอลล์ทนไม่ไหว เลยช่วยแต้มๆบ้าง จนพูกันเกือบเป็นแมว แล้วแอบดูหลานว่าจะทำยังไงต่อ

         หลังเสร็จสิ้นการปลอมตัว พูกันก็คลานสี่ขาออกจากห้องนอน คลานลัดเลาะไปตามโต๊ะ – เก้าอี้ คลานก้นส่ายดุ๊กๆ ดิ๊กๆ ไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ตัวหนึ่ง ไปจนถึงโต๊ะคอมพิวเตอร์ตัวที่แม่ฮานั่งง่วนเชียงอยู่ ค่อยๆ โผล่หน้าน้อยๆ ไปคลุกหัวเข่าแม่ฮา แล้วร้องว่า 

          ‘เมี้ยว…เมี้ยว…’

         แม่ฮาเห็นหน้าลูกสาวปล่อยหัวเราะก๊าก…

        

         มันบ๊องแบ๊ว จนลืมไปว่าเมื่อกี้เพิ่งดุว่าลูกกวนจนแม่คิดงานไม่ออกไปหมาดๆ  เผลอตัวจับลูกมาหอมๆ ฟัดๆ แล้วหยิบกล้องมาถ่ายหน้าตัวปลอมไว้

ปล…ลืมบอกว่าตอนเด็กๆ พูกันยังตาชั้นเดียว ไม่มีเหล่าเต๊งแบบทุกวันนี้