ไม่มีใครรู้เลยว่าพูกันจะชอบร้องเพลง…
จนวันหนึ่ง ตอนนั้นอายุเพิ่งสามขวบกว่า
พูกันไปเล่นกับเพื่อนชื่อ พี่ก้านไม้ ที่บริษัทของพ่อเก๋ ใกล้ๆ บ้านเรา
สักพักลุงตุ้ม เพื่อนพ่อเก๋ จูงพูกันมาส่ง แล้วทำเสียงตื่นเต้นว่า
“น้องพูกันร้องเพลงของวิยะดา (โกมารกุล ณ นคร) ได้ด้วย ร้องดีด้วยนะ”
“เหรอ…” แม่ฮาก็ถามอย่างตื่นเต้น
“พูกันร้องเพลงอะไรลูก ร้องให้แม่ฟังซิ”
เจ้าหล่อนก็เจื้อยแจ้วออกมาทันที ยังออกเสียงตัวสะกดไม่ชัดด้วยซ้ำ
ทำเสียงแม่กน เป็นแม่กง ไปหมด…
“ปล่อยใจฝัง….ซักครั้ง…เสียงเพลงดังจะดังเท่าไร…
ให้มังคอยชโลมดวงใจ ปล่อยมังไปสักครั้ง…
สู่ซาหวัง…น้อยๆ ปล่อยให้ลอยไปสู่วิมาง…
ทิ้งอารมณ์ในใจเมื่อวางงงง….ไม่ต้องคิดถึงใคร…”
…..
“ฮ้า!!!…ร้องได้จริงๆ ด้วยแฮะ…ขนาดยังไม่เคยฟังของจริงเลยนะเนี่ย…”
เพราะแม่ฮาชอบร้องเพลงท้างงงง…วัน ฮัมเพลงตลอดเวลาเลี้ยงลูก
ลูกเลยจำไปร้องตาม
——– ———— ———–
หลังจากนั้นพูกันก็แสดงอภินิหาร ร้องเพลงตามวิทยุ โทรทัศน์ เพลงโฆษณา
ได้ยินเพลงอะไรก็ร้องๆๆๆ ถูกทำนองเป๊ะๆ แม้เนื้อร้องจะมั่วๆ ไปบ้าง
ประสาเด็ก ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด ให้คนฟังได้ต่อมฮาแตกกันเป็นพักๆ
จนกระทั่ง พี่ๆ เด็กนางแบบที่กำลังเดินหน้าเข้าค่ายเพลง
ไปเตรียมตัวเป็นนักร้องออกเทป ก็แนะนำให้แม่ฮากับป้าฮูก
พาพูกันไปเรียนร้องเพลงกับครูสอนร้องเพลงจริงๆ จังๆ
วันแรกที่ไปเรียนร้องเพลง พูกันอายุยังไม่ถึงสี่ขวบ
ครูหนุ่มคนเก่งเบื้องหลังนักร้องดังไม่ยอมสอน เพราะเด็กเล็กไปจะไม่มีสมาธิ
เขารับอายุต่ำสุดห้าขวบ แต่พูกันอ้อนวอนกอดขาครูตะแง้วๆ
และลุกขึ้นยืนร้องเพลงให้ครูฟัง ออกแอ็คติ้งสุดฤทธิ์สุดเดช จนครูยอมสอน
เพลงแรกที่ครูเลือกมาสอน คือเพลง ‘ทรายกับทะเล’
ของ ป้าตู่ นันทิดา แก้วบัวสาย เอ๊ย! อัศวเหม
ครูเปิดคาราโอเกะ…ปรับโทนเสียง ให้พูกันอ่านเนื้อเพลง ร้องตามทำนอง
พูกันทำหน้าบ๊องแบ๊ว ตาโตกลมบ๊อก จ้องหน้าครู พูดว่า
“หนูอ่านไม่ออกค่า”
“อ้าว!…” ครูหัวเราะ “ลืมไป”
“งั้นครูอ่านให้ฟังนะ ตั้งใจร้องตามทำนองนะ…เอาโทนเสียงหนูนะ
ไม่ต้องตามเสียงครู เพราะครูเป็นผู้ชาย เสียงจะต่ำกว่า”
“ค่ะ”
ครูอ่าน…
“จะเหนื่อยเพียงไหน…จะทุกข์เพียงใดโปรดรู้…”
พูกันรอจังหวะมา…แล้วเอื้อนร้องเป็นเพลง ถูกทำนอง ได้ใจครูทันที
“จะเหนื่อยเพียงไหน…จะทุกข์เพียงใดโปรดรู้…”
ครูอ่าน
“ตรงนี้ยังมีฉันอยู่…พร้อมจะดูแลหัวใจ….”
พูกันร้องตามได้อีก
“ตรงนี้ยังมีฉันอยู่…พร้อมจะดูแลหัวใจ….”
ครูอ่าน
“หากมรสุม จะทำเธอเหน็บหนาวใจ”
ศิษย์ตัวจ้อยร้อง
“หากมรสุม… จะทำเธอเหน็บหนาวใจ…”
ครูฟังแล้วส่ายหน้า ยังไม่โดน ยังใช้เสียงไม่ถูกวิธี
จึงรีบบอกก่อนที่ลูกศิษย์ตัวน้อยจะชินกับการออกเสียงผิดๆ
“เสียงต้องออกมาจากในท้อง” ครูสั่ง
พูกันต่อเนื่องอย่างตั้งใจ
“เสียงงงง…..ต้องออกมาจากในท้องงงง….”
เป็นทำนอง ทรายกับทะเล เป๊ะๆ ลงห้องเพลง จังหวะถูกต้องตามเสียงดนตรี
ครูหัวเราะก๊ากกกก….ประสานรับกับ แม่ ป้า ลุง ผู้พาไปเรียน
ที่ฮาแตกขำกลิ้งกันไปบนพื้นห้องเรียน
——- ———- ———–