pdhirapat blog

                ผมมักจะเห็นภาพการกอดคอกัน การยิ้มให้กัน จับมือกัน หัวเราะด้วยกัน วิ่งเล่นด้วยกัน หรือแม้กระทั่งน้ำตา ในทุกๆการแข่งขันของกีฬา   ว่ากันว่า “กีฬา” เป็นสิ่งที่ช่วยให้นักกีฬารู้จักคำว่าแพ้ รู้จักคำว่าชนะ แต่สิ่งที่อาจจะสำคัญของคำว่า “กีฬา” นั้นคือมิตรภาพ   มิตรภาพทั้งที่เกิดขึ้นระหว่างการแข่งขัน หรือมิตรภาพที่เกิดขึ้นก่อนหรือหลังการแข่งขัน กลับกลายเป็นภาพที่สวยงามกว่าคำว่าแพ้หรือชนะ   เกือบ 2 เดือนที่ผ่านมา สำหรับวงการหมากรุกสากลถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญมากกับการเปลี่ยนภาพลักษณ์ในเรื่องการจัดการแข่งขันที่มีอย่างต่อเนื่อง ซึ่งจริงๆ อาจจะต้องเรียกว่าจากไตรมาสละครั้ง เป็นแทบจะเป็นทุกสัปดาห์เลยก็ว่าได้                 ผมในฐานะของคนที่เข้ามามีส่วนร่วมในการจัดการแข่งขันในเกือบทุกรายการ เห็นได้ถึงความเหมือน ความคล้าย ของน้องๆ เด็กๆ นักกีฬาที่เข้าร่วมการแข่งขัน   ความเหมือนที่ผมว่า ผมเห็นถึงความตั้งใจ ความพยายาม ความแน่วแน่ และความสุขในการเกมการแข่งขันที่ถูกจัดขึ้นเพื่อพวกเค้า แม้ว่าอาจจะมีบ้างกับความตั้งใจที่อาจจะกลายเป็นความกดดันของน้องๆ เหล่านั้นกับความคาดหวังทั้งจากตัวเอง ผู้ฝึกสอน หรือแม้กระทั่งผู้ปกครอง   น้ำตา ที่ไหลออกมาหลังจากที่รู้ว่าตัวเองไม่อาจจะเป็นผู้ชนะในเกมการแข่งขันนั้น หรือแม้กระทั่งในรายการนั้นก็ตาม แต่สิ่งที่ผมมักจะได้เห็น คือ ข้อความผ่านแววตาที่ดูมุ่งมั่นมากขึ้นที่จะเตรียมตัวให้พร้อมกับการแข่งขันในรายการต่อๆ ไป   ผมว่าเท่านั้นเราก็น่าจะเรียกมันว่าความสำเร็จได้แล้วครับ […]

ที่เค้าว่ากันว่ากลิ่นไอของชัยชนะมันหอมหวานเสมอ ผมว่านั้นอาจจะไม่เสนอไป เพราะในหลายครั้งความพ่ายแพ้อาจจะมีกลิ่นที่หอมละมุนกว่า   ในความจริงหากคนเราเลือกได้ระหว่างชัยชนะ กับความพ่ายแพ้ ผมว่าทุกคนคงเลือกอย่างแรกไม่ต่างกัน เพราะคงไม่มีใครอยากจะเป็นคนพ่ายแพ้ในทุกๆ การแข่งขัน   เมื่อช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมได้เห็นร่องรอยของความพ่ายแพ้ของคนกลุ่มเล็กๆ แววตาที่อาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ข้างในกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความมุ่งมั่น และความตั้งใจที่ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นไม่น้อย   ความพ่ายแพ้ของนักกีฬารุ่นเยาว์ไทยในการแข่งขันหมากรุกสากลรายการใหญ่ที่สุดรายการหนึ่งของอาเซียน แม้ว่าด้านหนึ่งมันอาจจะเหมือนเป็นการบั่นทอนและสร้างความผิดหวังให้กับน้องๆเหล่านั้น แต่สิ่งที่ผมเห็นอีกด้านคือ ความมุ่งมั่นที่จะทำผลงานให้ดีขึ้นในการแข่งขันครั้งต่อๆ ไป กำลังของคนรอบข้าง ครอบครัวนักกีฬาที่ผมสัมผัสได้ กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกได้ว่าไม่ใช่แค่ชัยชนะที่ส่งกลิ่นหอมหวานเท่านั้นหรอก   รอยยิ้ม คำพูด สัมผัส ของคนรอบข้างที่ต่างให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ทำให้ผมมั่นใจเต็มที่ว่าสิ่งที่ผมกำลังพยายามช่วยทำอยู่นั้นเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ แม้ว่าวันนี้ศักยภาพของนักกีฬาไทยในบางประเภทกีฬาอาจจะยังไม่ทัดเทียมนักกีฬาในหลายๆ ประเทศ แต่ความตั้งใจ ความมุ่งมั่นที่ทำให้ดีขึ้น อาจจะเป็นผลข้างเคียงที่ทำให้นักกีฬาของเราแข็งแกร่งขึ้นในวันข้างหน้า   นอกเหนือจากน้องๆ นักกีฬาที่แววตาของหลายดูเปลี่ยนไปในทางที่ดี ผมเห็นได้ถึงการเปลี่ยนไปของคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ต้องทุ่มเทไม่น้อยกว่านักกีฬา นั้นคือ ผู้ปกครอง พ่อแม่ ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย ฯลฯ ที่ให้การสนับสนุน เสียสละเวลา หน้าที่การงาน […]

“หมากรุกต้องคิด หมากชีวิตต้องวางแผน” ผมโพสต์ข้อความนี้ผ่าน Facebook ส่วนตัวในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ก่อนมานั่งคิดว่าหมากรุกกับชีวิต ต้องทั้งคิดและต้องวางแผน   การจะก้าวขึ้นมาเป็นที่ 1 หรืออยู่ในจุดที่ผู้คนให้ความสนใจ อาจจะต้องมีการคิด และการวางแผนอย่างมีระบบ หมากรุกกลายเป็นอีกหนึ่งชนิดกีฬาที่ผมเริ่มเห็นประโยชน์ของมันมากขึ้น และมากขึ้นหรือจากเข้ามาเป็นส่วนเล็กๆ ในวงการนี้   ผมได้เห็นผู้คน ได้เห็นเด็กๆ เรียนรู้อะไรต่างๆมากมายผ่านตัวหมากรุก จำนวน 32 ตัวเล่นบนกระดานขนาด 8 X 8 กับความสามารถที่แตกต่างกันออกไป สามารถสอน สามารถสร้างระบบความคิดอะไรได้มากมายกับคนเล่นอละคนดู ความได้เปรียบหรือความเสียเปรียบในช่วงใดช่วงหนึ่งบนกระดาน อาจจะยังไม่พอที่จะตอบได้ว่าคุณแพ้หรือชนะ   ผมเคยได้ดูหนัง 2 เรื่องที่เกี่ยวข้องกับหมากรุก เรื่องหนึ่งเป็นหนังที่ถูกสร้างมาหลายปีที่ผ่านมา Searching for Bobby Fischer หนังที่ถูกกล่าวถึง 1 ในสุดยอดนักหมากรุกของโลก ผ่านสิ่งที่เค้าคิด สิ่งที่เค้าปฎิบัติ สิ่งที่เค้าฝึกฝน และความเป็นอัจฉริยะของเด็กคนหนึ่ง   พรสวรรค์ ที่มาพร้อมกับความตั้งใจ ความแน่วแน่ในการฝึกฝน เรียนรู้จากสิ่งที่ไม่รุ้ รักในสิ่งที่รัก และความสำเร็จก็มาถึง   […]

ถือได้ว่าเป็นอีกหนึ่งครั้งของประสบการณ์อันแปลกใหม่ในชีวิตผม เมื่อมีเสียงจากชายผู้ที่ผมเคารพนับถือเกริ่นให้เข้ามาช่วยภารกิจที่อยู่นอกเหนือจากวงจรของชีวิตผมเลยก็ว่าได้   “King Queen Rook Knight Bishop Pawn” กลายเป็นศัพท์ใหม่ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา   ผมเข้ามาเกี่ยวข้องกับกีฬาอย่างเต็มตัวในระดับประเทศอย่างน้อย 2 ชนิดกีฬาในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา จากกีฬาที่ได้รับความนิยมสูงสุดของมนุษยชาติ อย่างฟุตบอล ตอนนี้ชีวิตผมเข้ามาเกี่ยวข้องกับ หนึ่งประเภทกีฬาในกลุ่มหมากกระดานที่ได้รับความนิยมสูงสุดของมนุษยชาติเช่นเดียวกัน นั้นก็คือ หมากรุกสากล   “หมากรุก” จากความเข้าใจตั้งแต่ไหนแต่ไรของผม จะมีก็แค่หมากรุกไทย ม้าที่เดินเป็นรูปตัวแอล เรือที่เดินเหมือนเครื่องหมายบวก และอะไรซักอย่างที่เดินหน้าสามหลังสอง   สัมผัสระหว่างผมกับหมากรุกดูเหมือนที่ผ่านมาจะเป็นไปแค่ การเแตะเนื้อต้องตัวกันซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะความบังเอิญ ความเข้าใจของคุณสมบัติ วิธีการเล่นหรือกฎกติกาของหมากรุกกับผมคงต้องเรียกว่าเป็นศูนย์เลยก็ว่าได้ จากวินาทีที่ผมต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง คำถามมากมายที่เกิดขึ้นที่ทำให้ผมต้องเริ่มค้นหาคำตอบ เรียนรู้เพื่อทำความเข้าใจ การสร้างความคุ้นเคย ความเคยชิน ทำให้สิ่งอันที่แม้จะไม่เคยสัมผัสกลับกลายมาเป็นสิ่งที่ผมสนุกก็เริ่มต้นขึ้น   ผมมักจะพยายามหาอะไรซักอย่างจากสิ่งที่ผมต้องเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้อง เพื่อทำให้ตัวเองหลงรัก ทำให้ตัวเองแอบยิ้มมุมปากได้ทุกครั้งที่มองเห็น เพราะผมเชื่อว่านั้นจะเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้ผมสนุกกับสิ่งที่ผมต้องทำ   จากความรู้เริ่มต้นที่เท่ากับศูนย์ ค่อยๆ เริ่มเพิ่มขึ้นหลังจากผมต้องเข้าไปสังเกต เข้าไปเรียนรู้ เข้าไปทำความเข้าใจในหลายๆ เรื่อง หลายๆ ด้าน ภารกิจเกี่ยวข้องกับการจัดการ […]

หากคุณต้องเดินทาง 2 ชั่วโมงเศษ หรือระยะทางประมาณ 200 กิโลเมตรจากกรุงเทพฯ ผมเชื่อว่าหลายๆ คนคงคิดถึงเขาใหญ่ – ปากช่อง เหมือนกับผม   หลายต่อหลายครั้งที่ผมเดินทางไปเขาใหญ่ด้วยหลายๆ เหตุผล ครั้งนี้อาจจะต่างไปจากทุกครั้งนิดหน่อย ตรงที่ผมได้รับคำเชื้อเชิญหลายต่อหลายครั้งกับเจ้าของ หนึ่งในตำนานร้านอาหารดังประจำอำเภอปากช่องที่ยังได้รับความนิยม ติดอันดับต้นๆ ของการจัดอันดับร้านอาหารที่ต้องไปเยือนเมื่อไปถึงปากช่อง   “บัานไม้ชายน้ำ” ร้านอาหารไทยในสไตล์พิพิธภัณฑ์ ที่นักท่องเที่ยวผู้นิยมเขาใหญ่น้อยนักจะไม่รู้จักชื่อนี้ โดยส่วนตัวผมไปทานอาหารร้านนี้อยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ตามคำเชื้อเชิญผมจะได้ไปลองใช้บริการธุรกิจใหม่ นั้นคือ “บ้านไม้วินเทจ” โรงแรมที่พักในสไตล์สุดชิค แม้ว่าจะยังไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ แต่โรงแรมนี้ก็เริ่มเปิดรับลูกค้าคนใกล้ชิดเจ้าของให้ได้เข้ามาลองใช้บริการแล้วสักพัก และจะเปิดตัวอย่างเป็นทางการช่วงกลางปีนี้   บรรยากาศด้านในคล้ายบ้านมากกว่าโรงแรม การผสมผสานศิลปะในหลากหลายมุมทั่วโลกตามสไตล์เจ้าของที่เป็นคนนิยมและสะสมข้าวของมากมายจากทั่วทุกมุมโลกถูกจัดเรียง วางในมุมมองที่แปลกตาออกไป   ห้องพักหลายแบบถูกแบ่งแยกเป็นสัดส่วนที่ชัดเจน ห้องพักแบบมาตรฐาน 2 ชั้นอยู่ด้านหนึ่งของโรงแรม ในขณะที่ห้องพักคล้ายบ้านประกอบด้วยห้องนอนหลายห้องนอน ทั้ง 2 หรือ 3 ห้องนอนอยู่อีกด้านหนึ่งของโรงแรม แต่ห้องพักทั้งหมดถูกแถมไปด้วยวิวคลองนอกหน้าตาอย่างสวยงาม   สิ่งอำนวยความสะดวกที่อยู่ระหว่างการจัดตกแต่งก่อนจะเปิดตัวอย่างเป็นทางการเร็วๆ เริ่มเห็นการย้ายเข้าย้ายออกของของสะสมจำนวนมาก เพื่อจัดให้อยู่ในมุมที่เหมาะสม   สระว่ายน้ำ สระน้ำแรงดัน รวมถึงบาร์เล็กๆ […]

เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นมาแต่เช้าเพื่อมาสูดอากาศบริสุทธิ์ของที่นี่ก่อนที่จะต้องโบกมือลาในช่วงสายๆ โปรแกรมสำหรับวันนี้เพื่อนผมจะพาไปยังอีกเมืองชายทะเลเพื่อไปกินอาหารท้องถิ่นของเมืองนั้น นั้นคือ สารพัดเมนูที่ทำจากหอยนางรม   ใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชั่วโมงผมเริ่มเห็นบรรยากาศของเมืองชายทะเล เริ่มได้กลิ่นไอของความเป็นเมืองติดทะเลโดยเรามุ่งตรงไป เรามุ่งตรงไปยังร้านที่ดูเหมือนจะมีคนต่อคิวยาวออกมานอกร้าน เมนูที่ถูกโต๊ะสั่งเหมือนกันมี 2 อย่าง คือ คล้ายๆ กับ ออส่วนแต่จะเน้นทอดให้กรอบมากกว่าที่เมืองไทย โดยไส้ของออส่วนจะเป็นอาหารทะเลทั้งกุ้ง ปลาหมึกและที่ขาดไม่ได้คือหอยนางรม อาหารอีกชนิดที่เหมือนจะถูกสั่งทุกโต๊ะนั้นก็คือ ซุปใสหอย สำหรับผมแม้ว่ารสชาติอาจจะจืดไปหน่อยแต่ก็อร่อยนะครับ  อาหารมื้อนั้นเหมือนจะเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยสำหรับเรา ผมเรายังเดินทางต่อไปยังอีกแห่งเป็นตลาดชายทะเล มีของกินให้เลือกกินมากมายที่นั้น   เราใช้เวลาในการกินอาหารทะเลอยู่ซักพักใหญ่ก่อนจะกลับเข้าตัวเมือง เพราะค่ำคืนนี้ผมจะพักค้างคืนที่เมืองไถจง ก่อนจะกลับเข้าเมืองไทเปในวันรุ่งขึ้น ในตัวเมืองเพื่อนผมพาแวะไปยังวัดสำคัญอีกวัดหนึ่ง โดยโชคดีของผมที่วันนั้นทางวัดมีงานสำคัญประจำปีพอดี งานที่ผมว่าคล้ายๆ กับงานงิ้วหรือศาลเจ้าต่างๆ ในหลายพื้นที่ของไทย และก็มีความคล้ายคลึงกับพิธีกินเจ ที่จะมีการเดินแห่เจ้า และส่งเจ้ากลับยังศาลเจ้าที่เทพเจ้าแต่ละองค์ประทับอยู่ พิธีกรรมแบบนี้จะมีเพียง 1 ครั้งในปี ผมจึงว่าโชคดีที่ผมได้เห็นพิธีกรรมในปีนี้ด้วย   ด้านข้างของศาลเจ้านั้นมีตลาดขายของ ที่เป็นตลาดเฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์ มีผู้คนมากมายที่มาเดินเลือกซื้อสินค้าที่มีขายตลอด 2 ข้างทางเป็นระยะทางเป็นกิโล สำหรับผมค่อนข้างตื่นตาตื่นใจนะครับเพราะแม้ว่าจะมีความคล้ายคลึงกับตลาดในบ้านเรา แต่สินค้าก็ต่างออกไป หลายอย่างที่ผมต้องขอให้เพื่อนอธิบายว่ามันคืออะไรเลยทีเดียว   ในช่วงค่ำของวันนั้นเรามีนัดกินอาหารค่ำมื้อพิเศษกัน เพราะเมนูสำหรับมื้อนั้นจะมีขายเพียงช่วงฤดูหนาวเท่านั้น นั้นคือ แพะหม้อไฟ […]

เช้าวันรุ่งขึ้นผมมีนัดหมายที่จะเดินทางไปยังบริเวณสระมุจลินก์ ซึ่งเชื่อว่าเป็นที่ที่พญานาคราชอาศัยอยู่ และที่นี่คืออีกหนึ่งจุดหมายปลายทางของผมสำหรับการเดินทางมาทำบุญในครั้งนี้ โดยเจ้าภาพใหญ่ที่นำคณะเราเดินทางมีโครงการที่จะสร้างถนนเพื่ออำนวยความสะดวกในการเดินทางเข้ามาในพื้นที่สระมุจลินก์   นอกจากนี้ยังจะมีการบูรณะสระมุจลินก์เพื่อให้กลับมาสวยงามอีกครั้ง เพราะปัจจุบันพื้นที่บริเวณดังกล่าวถูกทิ้งไว้ให้รกร้าง น้ำภายในสระมุจลินก์สภาพเป็นสีเขียว มีขยะมากมาย หากสามารถบูรณะให้กลับมาสะอาดได้ก็น่าจะเป็นอีกหนึ่งสถานที่ที่จะเป็นจุดมุ่งหมายของศาสนิกชนที่เดินทางมาพุทธคยา   พิธีกรรมบวงสรวงพญานาคเพื่อเป็นสิริมงคล มีการสวดเพื่ออัญเชิญเทวดา เทพ พญานาค สิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อเข้าร่วมเป็นสักขีพยานในครั้งนี้ มีการสวดชยันโตของพระสงฆ์เพื่อความเป็นสิริมงคลกับผู้ร่วมงาน โดยนอกเหนือจากคณะเราที่เดินทางไปแล้วกว่า 170 คนรวมพระสงฆ์ 60 รูป ยังมีประชาชนชาวอินเดียในพื้นที่ให้ความสนใจเข้าร่วมงานอีกเป็นจำนวนมาก ใช้เวลาเกือบเที่ยงวันเราเดินทางกลับมายังวัดไทยพุทธคยาอีกครั้ง โดยผมมีโปรแกรมในช่วงบ่ายจะไปดูบริเวณโดยรอบที่เป็นวัดของประเทศต่างๆที่นับถือศาสนาพุทธที่ได้รับอนุญาตให้มาสร้างในพุทธคยาแห่งนี้ เช่นวัดภูฏาน วัดทิเบต วัดญี่ปุ่น ฯลฯ   ไม่ไกลจากวัดไทยพุทธคยา ประมาณ 300 เมตรผมเลือกที่จะเข้าวัดแรกในหมู่วัดนานาชาติ นั้นก็คือ วัดภูฏาน ผมเองเคยมีโอกาสได้ไปที่ภูฏานมาแล้วเมื่อช่วงปีที่ผ่านมา แม้ว่าขนาดของวัดจะไม่ใหญ่เมื่อเทียบของวัดจริงที่ภูฏาน แต่สำหรับผมวัดภูฏานยังมีมนต์ขลังเสมอ   ห่างออกไปประมาณ 150 เมตร พระองค์ใหญ่ตระง่านอยู่ด้านหน้าคือที่ตั้งของวัดญี่ปุ่น พระจำลององค์ใหญ่ที่เห็นได้ไกลจากทางเดินทำให้ผมรู้ได้ถึงศรัทธาและแรงใจของพุทธศาสนิกชนทั่วโลกในประเทศต่างๆ ผู้คนจำนวนมากจะเดินเข้าไปถึงองค์พระใหญ่ก่อนจะเดินวนรอบคล้ายเวียนเทียนเพื่อความเป็นสิริมงคล   ผมเดินต่อไปยังวัดทิเบตที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 100 เมตร สำหรับผมในกลุ่มของวัดนานาชาติที่เมืองคยา ทั้ง 3 วัด คือ […]

ทริปสั้นๆของผมกับการเดินทางไปประเทศอินเดียเป็นครั้งที่ 2 ในรอบ 2 ปี   จุดมุ่งหมายสำหรับการเดินทางไปอินเดียในครั้งนี้ คือ ร่วมเดินทางไปทอดผ้าป่ามหากุศลเพื่อสร้างถนนเข้าสระมุจลินท์ บวงสรวงองค์พญามุจลินทร์นาคราช และยังได้ร่วมประกอบพิธีถวายไม้ค้ำกิ่งต้นศรีมหาโพธิ์ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นต้นโพธิ์ที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสรู้   การเดินทางของผมเริ่มต้นจากสนามบินดอนเมืองในเครื่องบินแบบเช่าเหมาลำมีผู้ร่วมเดินทางไปทั้งหมด 173 คน โดยในขณะของผมมีพระสงฆ์ร่วมเดินทางไปด้วย 60 รูป   ไฟล์ทของคณะผมออกเดินทางในช่วงเช้าเวลาประมาณ 7 นาฬิกา ก่อนจะใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง 50 นาทีเพื่อเดินทางมุ่งตรงสู่สนามบินคยา เมืองที่เป็นสัญลักษณ์ของ 1 ใน 4 สถานที่สำคัญที่สุดของพระพุทธศาสนา นั้นคือ สถานที่ตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า   เราเดินทางมาถึงสนามบินคยาตามกำหนดเวลา ใช้เวลาไม่นานสำหรับการตรวจคนเข้าเมืองเนื่องจากไฟล์ทเราเป็นไฟล์ทเหมาลำจึงมีเพียงคณะเราในช่วงเวลาดังกล่าว สัมภาระจำนวนมากที่ถูกจัดมาสำหรับการร่วมประกอบพิธีต่างๆ ของคณะเราถูกตรวจอย่างเคร่งครัดจากเจ้าหน้าของสนามบิน   ตามเวลาในประเทศอินเดียที่ช้ากว่าเมืองไทย 1 ชั่วโมง 30 นาที เราถึงสนามบินคยาเวลา 10:30 น. ก่อนจะออกเดินทางต่อไปยังวัดไทยพุทธคยา อินเดีย ที่ตั้งอยู่ห่างออกไปประมาณ 15-20 นาทีสำหรับการเดินทางโดยรถยนต์   ที่วัดไทยพุทธคยา […]

ขอต้อนรับสู่ดินแดน “หลังคาโลก”   หลังจากนอนหลับสนิทบนรถไฟสายหลังคาโลก คณะของผมรวมตัวกันอีกครั้งเวลาประมาณ 8 โมงเช้าเพื่อกินอาหารเช้าในตู้อาหารตู้ถัดไป   ภาพตลอดเส้นทางที่เราเห็นยังเป็นทิวทัศน์ภูเขาหินสลับพื้นที่กว้างขนาดใหญ่ สีน้ำตาลอ่อนของพื้นดินตัดกับสีฟ้าเข้มของท้องฟ้าได้อย่างลงตัว เราไม่สามารถอาบน้ำบนรถไฟขบวนนี้ได้ เนื่องจากมีเพียงห้องน้ำเท่านั้นเราจึงต้องใช้ระบบซักแห้งไปในตัวเป็นเวลา 1 คืนกับ 1 วันเต็มๆ มีที่ให้เราได้ล้างหน้า แปรงฟัน ในบริเวณตู้รถไฟที่เรานอน   เจ้าหน้าที่รถไฟเริ่มเข็นรถขายเครื่องดื่ม อาหารเช้า มาเป็นระยะ สำหรับตู้นอนจะเป็นลักษณะการล็อกจากด้านใน ซึ่งหากเราจะล็อกจากด้านนอกจะต้องแจ้งเจ้าหน้าที่ หรือพนักงานขายของให้ล็อกจากด้านนอกได้ ผมใช้เวลาตามหาเจ้าหน้าที่อยู่ระยะหนึ่งจึงล็อกห้องได้ก่อนเดินไปยังตู้อาหาร   เหตุการณ์ระทึกในตู้อาหารเกิดขึ้น เพียงไม่กี่นาทีที่หลังจากที่คณะเราไปรวมตัวกันเพื่อกินอาหารเช้า เราสั่งอาหารด้วยภาษามือ และภาษาจีนจากการเปิดหนังสือ หลังจากสั่งอาหารได้ไม่นานสมาชิกหนึ่งคนที่เดินทางไปกับผมในคณะนี้ที่อายุน้อยที่สุด เกิดอาการที่เรียกกันว่า attitude sickness ขึ้นมาอย่างกระทันหัน หน้าซีดจนน่าตกใจ เราช่วยกันประคองน้องเค้ามานั่งพักพร้อมแจ้งพนักงานเพื่อขอออกซิเจนอย่างเร่งด่วน   เจ้าหน้าที่บนรถไฟหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์เริ่มเข้ามาให้ความช่วยเหลือ น้องคนนั้นในสภาพที่ไม่รู้สึกตัว ในอาการของภาวะขาดออกซิเจน สมองบวมทำให้เราต้องเร่งทำการปฐมพยาบาลโดยด่วน ออกซิเจนกระป๋องถูกฉีดพ่นเข้าปากเพื่อเพิ่มปริมาณออกซิเจนที่ไปเลี้ยงสมองให้มากขึ้น เราต้องให้น้องกินยาไดอาม็อกซ์อีกเม็ดอย่างเร่งด่วน   เราโชคดีที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งสามารถพูดภาษาอังกฤษได้บ้างจึงพอจะสื่อสารกันได้ เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวไปช่วยเรียกผู้โดยสารที่มีเครื่องมือในการวัดความดัน วัดค่าออกซิเจนในเลือดมาช่วยปฐมพยาบาลอย่างเร่งด่วน ผลที่ปรากฎในครั้งแรกค่อนข้างเป็นที่น่าตกใจเพราะค่าออกซิเจนค่อนข้างต่ำมาก การเต้นของหัวใจก็ค่อนข้างต่ำจนน่าตกใจ   เราใช้เวลาปฐมพยาบาลอยู่ประมาณ 5-7 […]