pdhirapat blog

                ผมมักจะเห็นภาพการกอดคอกัน การยิ้มให้กัน จับมือกัน หัวเราะด้วยกัน วิ่งเล่นด้วยกัน หรือแม้กระทั่งน้ำตา ในทุกๆการแข่งขันของกีฬา   ว่ากันว่า “กีฬา” เป็นสิ่งที่ช่วยให้นักกีฬารู้จักคำว่าแพ้ รู้จักคำว่าชนะ แต่สิ่งที่อาจจะสำคัญของคำว่า “กีฬา” นั้นคือมิตรภาพ   มิตรภาพทั้งที่เกิดขึ้นระหว่างการแข่งขัน หรือมิตรภาพที่เกิดขึ้นก่อนหรือหลังการแข่งขัน กลับกลายเป็นภาพที่สวยงามกว่าคำว่าแพ้หรือชนะ   เกือบ 2 เดือนที่ผ่านมา สำหรับวงการหมากรุกสากลถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญมากกับการเปลี่ยนภาพลักษณ์ในเรื่องการจัดการแข่งขันที่มีอย่างต่อเนื่อง ซึ่งจริงๆ อาจจะต้องเรียกว่าจากไตรมาสละครั้ง เป็นแทบจะเป็นทุกสัปดาห์เลยก็ว่าได้                 ผมในฐานะของคนที่เข้ามามีส่วนร่วมในการจัดการแข่งขันในเกือบทุกรายการ เห็นได้ถึงความเหมือน ความคล้าย ของน้องๆ เด็กๆ นักกีฬาที่เข้าร่วมการแข่งขัน   ความเหมือนที่ผมว่า ผมเห็นถึงความตั้งใจ ความพยายาม ความแน่วแน่ และความสุขในการเกมการแข่งขันที่ถูกจัดขึ้นเพื่อพวกเค้า แม้ว่าอาจจะมีบ้างกับความตั้งใจที่อาจจะกลายเป็นความกดดันของน้องๆ เหล่านั้นกับความคาดหวังทั้งจากตัวเอง ผู้ฝึกสอน หรือแม้กระทั่งผู้ปกครอง   น้ำตา ที่ไหลออกมาหลังจากที่รู้ว่าตัวเองไม่อาจจะเป็นผู้ชนะในเกมการแข่งขันนั้น หรือแม้กระทั่งในรายการนั้นก็ตาม แต่สิ่งที่ผมมักจะได้เห็น คือ ข้อความผ่านแววตาที่ดูมุ่งมั่นมากขึ้นที่จะเตรียมตัวให้พร้อมกับการแข่งขันในรายการต่อๆ ไป   ผมว่าเท่านั้นเราก็น่าจะเรียกมันว่าความสำเร็จได้แล้วครับ […]

ที่เค้าว่ากันว่ากลิ่นไอของชัยชนะมันหอมหวานเสมอ ผมว่านั้นอาจจะไม่เสนอไป เพราะในหลายครั้งความพ่ายแพ้อาจจะมีกลิ่นที่หอมละมุนกว่า   ในความจริงหากคนเราเลือกได้ระหว่างชัยชนะ กับความพ่ายแพ้ ผมว่าทุกคนคงเลือกอย่างแรกไม่ต่างกัน เพราะคงไม่มีใครอยากจะเป็นคนพ่ายแพ้ในทุกๆ การแข่งขัน   เมื่อช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมได้เห็นร่องรอยของความพ่ายแพ้ของคนกลุ่มเล็กๆ แววตาที่อาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ข้างในกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความมุ่งมั่น และความตั้งใจที่ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นไม่น้อย   ความพ่ายแพ้ของนักกีฬารุ่นเยาว์ไทยในการแข่งขันหมากรุกสากลรายการใหญ่ที่สุดรายการหนึ่งของอาเซียน แม้ว่าด้านหนึ่งมันอาจจะเหมือนเป็นการบั่นทอนและสร้างความผิดหวังให้กับน้องๆเหล่านั้น แต่สิ่งที่ผมเห็นอีกด้านคือ ความมุ่งมั่นที่จะทำผลงานให้ดีขึ้นในการแข่งขันครั้งต่อๆ ไป กำลังของคนรอบข้าง ครอบครัวนักกีฬาที่ผมสัมผัสได้ กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกได้ว่าไม่ใช่แค่ชัยชนะที่ส่งกลิ่นหอมหวานเท่านั้นหรอก   รอยยิ้ม คำพูด สัมผัส ของคนรอบข้างที่ต่างให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ทำให้ผมมั่นใจเต็มที่ว่าสิ่งที่ผมกำลังพยายามช่วยทำอยู่นั้นเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ แม้ว่าวันนี้ศักยภาพของนักกีฬาไทยในบางประเภทกีฬาอาจจะยังไม่ทัดเทียมนักกีฬาในหลายๆ ประเทศ แต่ความตั้งใจ ความมุ่งมั่นที่ทำให้ดีขึ้น อาจจะเป็นผลข้างเคียงที่ทำให้นักกีฬาของเราแข็งแกร่งขึ้นในวันข้างหน้า   นอกเหนือจากน้องๆ นักกีฬาที่แววตาของหลายดูเปลี่ยนไปในทางที่ดี ผมเห็นได้ถึงการเปลี่ยนไปของคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ต้องทุ่มเทไม่น้อยกว่านักกีฬา นั้นคือ ผู้ปกครอง พ่อแม่ ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย ฯลฯ ที่ให้การสนับสนุน เสียสละเวลา หน้าที่การงาน […]

“หมากรุกต้องคิด หมากชีวิตต้องวางแผน” ผมโพสต์ข้อความนี้ผ่าน Facebook ส่วนตัวในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ก่อนมานั่งคิดว่าหมากรุกกับชีวิต ต้องทั้งคิดและต้องวางแผน   การจะก้าวขึ้นมาเป็นที่ 1 หรืออยู่ในจุดที่ผู้คนให้ความสนใจ อาจจะต้องมีการคิด และการวางแผนอย่างมีระบบ หมากรุกกลายเป็นอีกหนึ่งชนิดกีฬาที่ผมเริ่มเห็นประโยชน์ของมันมากขึ้น และมากขึ้นหรือจากเข้ามาเป็นส่วนเล็กๆ ในวงการนี้   ผมได้เห็นผู้คน ได้เห็นเด็กๆ เรียนรู้อะไรต่างๆมากมายผ่านตัวหมากรุก จำนวน 32 ตัวเล่นบนกระดานขนาด 8 X 8 กับความสามารถที่แตกต่างกันออกไป สามารถสอน สามารถสร้างระบบความคิดอะไรได้มากมายกับคนเล่นอละคนดู ความได้เปรียบหรือความเสียเปรียบในช่วงใดช่วงหนึ่งบนกระดาน อาจจะยังไม่พอที่จะตอบได้ว่าคุณแพ้หรือชนะ   ผมเคยได้ดูหนัง 2 เรื่องที่เกี่ยวข้องกับหมากรุก เรื่องหนึ่งเป็นหนังที่ถูกสร้างมาหลายปีที่ผ่านมา Searching for Bobby Fischer หนังที่ถูกกล่าวถึง 1 ในสุดยอดนักหมากรุกของโลก ผ่านสิ่งที่เค้าคิด สิ่งที่เค้าปฎิบัติ สิ่งที่เค้าฝึกฝน และความเป็นอัจฉริยะของเด็กคนหนึ่ง   พรสวรรค์ ที่มาพร้อมกับความตั้งใจ ความแน่วแน่ในการฝึกฝน เรียนรู้จากสิ่งที่ไม่รุ้ รักในสิ่งที่รัก และความสำเร็จก็มาถึง   […]