หรือเราจะลืมอะไรกันไป ชีวิตสับสนวุ่นวาย เบื่อหน่ายกับการดิ้นรน เราเหม่อมองไปบนถนน
สายนั้น สายที่ทอดยาวไปข้างหน้า เราลืมคิดไปว่าบนเส้นทางสายนั้น จุดหมายปลายทาง
ของทุกคน อยู่บนทางสายเดียวกัน ยิ่งเดินไปไกลเท่าไหร่ เราก็ยิ่งเหนื่อยหน่ายเท่านั้น
คนกับคำถามเป็นของคู่กันหรืออย่างไร ความอยากรู้อยากเห็น อยากจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของคนอื่น
เป็นเรื่อง
ปกติใช่ไหม
คำตอบ อาจจะมีความจริงบ้างไม่จริงบ้าง พอๆกับคำถาม ที่ถามเพราะอยากรู้จริงๆ หรือที่ถามเพียงแค่
อยากจะรู้ความเป็นไป ไม่ได้คิดใส่ใจจริงจัง
ทำไมอยู่ๆเธอก็หายไป ไม่รู้หรือไงว่ามีใครเขาคิดถึง วันเวลาที่ห่างหาย
ส่งหัวใจออนเอ็มไปก็ไม่ตอบมา ส่งสายตาผ่าน facebook ไปก็ไม่มีเธอ
เป็นอะไรไปหรือเปล่า ไม่มีเธอ มันเงียบเหงาใจยังไงก็ไม่รู้
เลิกคิดที่จะรัก แต่ยังไม่เลิกคิดที่จะหักใจไปหรอกนะ ใจมันยังอยู่นิ่งๆของมันแบบนี้
รักบ้าง ช้ำบ้าง คิดมากๆไป เหนื่อยๆ เบื่อๆก็หยุด ดูๆ ไป หัวใจมันก็สุขดีอยู่หรอกนะ
เรื่องของคนอื่น เรื่องของใคร บางครั้งก็อยากจะเปิดใจรับฟัง แต่หลายครั้งๆ ก็ถามไป
ว่าจะรักไปทำไมกัน เมื่อรัก ที่เป็นอยู่แบบนั้น มันไม่ได้ทำให้มีใคร สุขใจขึ้นมาบ้างเลย
บนรถสองแถวสายหนี่ง
เสียงเด็กน้อย ถามคำถามกับแม่ “ทำไมแม่ต้องใส่เสื้อสีแดงด้วย วันนี้ไม่ใช่วันอาทิตย์นะ
แล้วทำไม น้าอีกคนถึงต้องใส่เสื้อสีเหลืองด้วยล่ะ ไม่เห็นจะใช่วันจันทร์เลยซักหน่อย
หนูเห็นน้ากะแม่ ใส่อยู่แค่สองสีเอง หรือว่า อาทิตย์หนี่งมันมีแค่ วันอาทิตย์ กับวันจันทร์ ”
หลายๆคนหันมามองหน้ากัน แต่ในใจนั้น ทุกคนอาจจะมีคำถามที่คล้ายๆกัน ว่า “ทำไม
ทำไมล่ะ” เสียงเด็กน้อยยังคงเซ้าซี้ตั้งคำถามอีกต่อไป แต่ในใจ ของแต่ละคน อาจจะกำลัง
สับสน ว่ามันเป็นเพราะอะไร
