คนบางคนเกิดมาเพียงเพื่อที่จะมีตัวเองเป็นเพื่อน และในที่สุดก็ค้นพบสัจธรรมที่ว่าเพื่อนที่ดีสุดของตัวเอง
ก็คือตัวเองเท่านั้นเอง
แต่กับใครอีกหลายๆคน กลับค้นพบว่ายังมีใคร เป็นห่วงเป็นใยเป็นเพื่อนมากมายหลากหลายรายล้อมอยู่ข้างๆกาย
หรือสำหรับใครอีกคน คงเป็นได้เพียงเกิดมาเพื่อที่จะเพื่อน สำหรับคนบางคนเท่านั้นเอง
Melbourne 2010
เช้านี้อากาศยังหนาวเย็นแลเห็นไอหมอกลอยอยู่ลิบๆ สายๆหน่อยฝนเริ่มต้นลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ
มองไปเห็นต้นGum tree ไหวลู่ไปตามแรงลม ตกตอนบ่ายฟ้าใสเหมือนไม่เคยมีเมฆหมอกมา
บดบัง แต่ทำไมพอจะใกล้ค่ำหิมะกลับมาเป็นสายโปรยปรายไปทั่ว อากาศที่นี่ช่างดูเหมือนอารมณ์
ของคนจริงๆนะ เปลี่ยนไปได้ในชั่วเวลาเพียงไม่กี่นาที ก็จะให้เตรียมตัวได้ทันได้อย่างไรกันล่ะ
ดูๆเหมือนบางที เธอก็ดูดี เป็นห่วง เป็นใย แต่เพียงไม่เท่าไหร่ เธอก็มาบอกว่าจะไปจากกัน
ตามใจก็แล้วกัน ฝนตกที่เมืองไทย มันคงไม่สามารถทำให้หิมะที่นี่ละลายได้หรอกนะ
เดินไปบนเส้นทางสายหนึ่ง สายที่มีชื่อเรียกกันว่า “ความรัก” สายลมพัดพริ้ว
ฝนตกโปรยปราย
เงียบเหงา วังเวง เหงาไหม ทำไมใจอบอวล ไปด้วยไออุ่น
รวงข้าวกระทบแสงรำไร ของไอแดด ใกล้ค่ำแล้วซินะ
กลิ่นไอดิน ลอยมากระทบใจ กับร่องรอยของไออดีต
หอมเอ๋ย หอมกลิ่น ดอกแก้ว
จากแล้ว ลากลับ ลับหาย
กลิ่นแก้ว เคยกรุ่น อุ่นใจ
จากไป ใจลูก ผูกพัน
ดอกแก้ว ย้ำจิต คิดถึง
รักหนึ่ง รักเดียว เกี่ยวฝัน
รักของ แม่นี้ ไม่มีวัน
เปลี่ยนแปลง แปรผัน วันคืน
ฝนหล่น เงียบเหงา เหน็บหนาว หัวใจ
ฟ้าคร่ำ ฟ้า ครวญ หวนไห้ ใฝ่หา
กล่องดำ เก็บไว้ ข้างใจ ใกล้ตา
คิดถึงนักหนา ตอนฟ้า คร่ำครวญ
เปิดกล่อง ของใจ พบใครคนหนึ่ง
คนที่เคยซึ้ง คิดถึงเสมอ
ซากรัก ซากใจ ห่างไป ไม่เจอ
หรือว่า เธอเผลอ ไปเจอ ผู้ใด
บอกกันซักคำ ทำไม ไม่บอก
หากคิดแค่หลอก ก็บอก ได้ไหม
ไม่ว่าสักคำ จะคอยทำใจ
ว่ารักให้ไป ไร้ใจ กลับคืน
ชีวิตของคนมีตัวแปรมากมายนัก เราไม่มีโอกาสได้รับรู้ได้เลยว่าเส้นทางข้างหน้า
เราจะต้องเผชิญ
กับสิ่งใดบ้าง
วันนี้เราหัวเราะ พรุ่งนี้เราอาจจะต้องร้องไห้ จะมีใครบ้างไหมที่จะหัวเราะได้ทั้งวัน
และอีกเช่นกัน
คงไม่มีใครที่จะร้องไห้ ได้ตลอดเวลา
เคยคิดเคยกลัวกับความเปลี่ยนแปลง แต่พอชีวิตก้าวข้ามมาถึงจุดๆหนึ่ง
สัจธรรมของความเป็นจริง
คำสอนที่อ่านพบเจอ “ความเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งที่แน่นอน อย่าไปยึดมั่นถือมั่นกับสิ่งใด”
เป็นความจริง
อยู่เสมอ
อาจมีหลายครั้ง หลายหน ที่ทนคิด
อาจจะ มีอีกสักนิด ที่คิดฝัน
อาจจะกลัว อาจจะกล้า จะฝ่าฟัน
จะก้าวเดิน สู่ความฝัน กันสองคน
แต่แล้วตื่น ขึ้นมา คว้าความเหงา
อาจจะเป็น แค่เพียงเรา เหงาใช่ไหม
ตื่นขึ้นมา คว้าความฝัน นั่นเพียงเงา
อาจจะเป็น เพียงแค่เรา คิดไปเอง
เคยนั่งนิ่งๆแล้วมองไปที่เข็มนาฬิกา กันบ้างไหม กับความคิดที่ผ่านไปเรื่อยๆ
พร้อมกับการหมุนเปลี่ยนไปเช่นเดียวกับกงล้อของชีวิต แม้จะมีบางช่วงที่เข็มนาฬิกา
เริ่มเดินสดุดวกไปวนมาเหมือนกับชีวิตบางช่วง ของคนที่เริ่มสับสน วกวนกับตัวเอง
นาฬิกาที่หยุดเดิน เพียงเราเติมแบตเทอร์รี่ใหม่
จะทำให้สามารถเดินได้ต่อไปเรื่อยๆ ชีวิตคนคงไม่ต่างจากนาฬิกา
ที่ต้องเดินต่อไปเรื่อยๆไม่มีวันหยุด แม้บางช่วงของชีวิตจะท้อแท้เพียงใด
แม้บางครั้งจะเหนื่อยจนอยากเดินทวนเข็มนาฬิกา และบางครั้งอยากจะเป็นเข็มสั้น
ที่คอยบอกชั่วโมง เพียงเพราะไม่ต้องการจะเป็นเข็มยาวที่คอยบอกนาที
เพราะกลัวกับการรอคอยที่ยาวนาน
จาก นาทีเป็นชั่วโมง
และสุดท้ายอยากจะทำเพียงนั่งนิ่งๆ เพื่อจะรอคอยว่าเมื่อไหร่
ที่เข็มสั้นและเข็มยาวจะมาพบกัน และจะภาวนาให้นาฬิกาหยุดเดินอยู่แค่นั้น
สักช่วงหนึ่งของชีวิตเพียงเพื่อ๐๐ เพื่อจะได้รับรู้ว่าเวลาที่นาฬิกาหยุดเดิน
ความรู้สึกของหัวใจจะหยุดเดินพร้อมไปกับเวลาของนาฬิกา
หรือจะคอยจนกว่าจะมีใครมา
คอยเติมแบตเทอร์รี่ให้เพื่อ ที่หัวใจจะมีแรงเดินต่อไปดังเช่นเข็มของนาฬิกาเท่านั้นเอง๐๐
