we simply choose to forget
So it’s the laughter we will remember

whenever we remember
the way we were.

หากการที่เราพยายามวิ่งไปข้างหน้า โดยที่ไม่มีใครรออยู่

มันอาจจะทำให้เราได้รู้ว่า

หากเรายอมถอยหลังไปอีกก้าว

แล้วยังมีใครรอคอยอยู่ตรงนั้น

สิ่งไหนกันแน่ ที่แท้จริงในใจเราต้องการ

หลายครั้งที่อยากบอก หลายครั้งที่อยากพูด แต่ก็มีอีกมากมายหลายครั้ง ที่คิดไปเอง

ว่าเราคงคิดเหมือนกัน เราคงเข้าใจในความรู้สึกของกันและกัน ทำไมคำพูดที่ว่า แค่มองตาก็เข้าใจ

แต่ทำไม สิ่งที่เธอเข้าใจเธอคิดว่ามันกลายเป็นภาพลวงตา

หลายครั้งที่มีคำพูดที่ได้แต่คิด หลายครั้งที่คิดไว้ว่าจะพูด แต่ กลับกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ

จน ณ วันนี้ วันที่ แม้แค่จะคิด ก็ยังไม่มีสิทธ์ที่จะได้พูดออกไป

หากวันนั้น จะไม่คิดไปเองว่า สำหรับเรา คงไม่ต้องเอ่ยออกไป

ปล่อยให้หัวใจ เข้าใจกันไปเอง

คงไม่มีวันนี้ วันที่ไม่มีใครรอรับฟัง

เป็นอีกวัน ทีใจรู้สึกอ่อนล้า ความรู้สึก ว้าเหว่ อ้างว้าง เข้ามาเป็นเพื่อนเิดินวนเวียนอยู่รอบกาย

 หากไม่ใช่คนๆนี้

หากแต่เป็นคนๆนั้น ความรู้สึก จะทดแทนกันได้ไหม

จะอีกนานสักเท่าไหร่ หรือต้องรอถึงเมื่อไหร่

 จะเก็บใจที่มีเธอ เก็บไว้เหมือนอย่างเดิม
จะอย่างไรก็รักเธอ ขอให้ใจอยู่เพื่อเธอ
ทั้งชีวิตที่ฉันมี…