ดิฉันนั่งนึกว่ากลางวันนี้จะไปกินอะไรดีระหว่างเสต็กกับอาหารที่ศูนย์อาหาร ในห้างฯ นึกไปนึกมาก็คิดว่า “ทำไมเดี๋ยวนี้มันยุ่งยากนักวะ   ตอนเด็ก ๆ  ก็แค่เดินไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านเจ๊ใกล้ๆ บ้านนี่ หรือไม่ก็ซื้อก๋วยจั๊บรถเข็นกิน   หรือไม่ก็ขนมจีนแกงไก่ที่แม่ค้าหาบมาขายหน้าบ้าน                              โอ้….กาลเวลามันทำให้การกินการอยู่ของดิฉัน(และอาจจะชาวกรุงเทพฯอีกหลายคน ) เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรือ?                         ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน    เย็นลงก็จะได้ยินเสียงตำน้ำพริกที่บ้าน  และบ้านใกล้เคียง อา…..มันช่างเป็นเสียงที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นจริง ๆ     สมัยนั้นจำได้ว่ายังไม่มีตู้เย็น  จะทำกับข้าวทีก็ต้องออกไปซื้อผักหญ้า หมู หมา กาไก่ กันที่ตลาด  หรือไม่ก็ร้านขายของชำใกล้ ๆ บ้าน   มาทำกันสด ๆ ร้อนๆ  ในมื้อนั้น                         ซึ่งคนสมัยนี้อาจรู้สึกว่า พระเจ้าจอร์ช!  มันยุ่งยากมากเลย    แต่แม่บ้านสมัยนั้นไม่ได้รู้สึกถึงความยุ่งยากอะไรเลย    เพราะแม่บ้านสมัยก่อนไม่เล่นเฟสบุ๊ค  ไม่เล่นไลน์   ทีวีก็ไม่มีให้ดูตลอด 24 ชั่วโมง   จึงมีเวลาว่างกันมาก  ไม่เหมือนสมัยนี้   พอใกล้มื้อกลางวัน บางทีต้องอัพบล็อกก่อน    แล้วเข้าไลน์   ไหนจะโพสต์รูปลงเฟสบุ๊คอีก เฮ้อ! จะเที่ยงแว้วค่ะ   แล้วก็ต้องออกไปกินข้าวนอกบ้านตามเคย                     เมื่อก่อนตอนมื้อกลางวันดิฉันจะออกไปกินก๋วยเตี๋ยวหรือข้าวผัดที่ร้านใกล้ ๆบ้าน  น้ำแข็งเปล่าฟรี   บางวันก็ซื้อก๋วยจั๊บ  ซาลาเปา  เกี๊ยวเคาะก๊อก ๆ   รถเข็น   ขนมจีนแกงเขียวหวาน  ซึ่งหาบมาขายหน้าบ้าน   […]