วันหนึ่งฉันเดินตามหลังหญิงชราคนหนึ่งและคิดว่า    อีกหน่อยฉันก็คงเข้าสู่วัยชราและมีสภาพเช่นนั้น                                      จนในวันนี้ทุกอย่างเป็นอย่างที่คิดในวันนั้น    ฉันเริ่มเข้าสู่ปัจฉิมวัย    รูปลักษณ์เริ่มเปลี่ยนเรี่ยวแรงเริ่มถอย    แต่ถึงกระนั้นหลาย ๆ คนก็บอกว่าฉันยังดูอ่อนกว่าวัย                                     ฉันคิดว่าคนเราเมื่ออายุ 60  อาจจะมีคนทักว่าต๊าย…ยังไม่แก่นะคะ    เมื่ออายุ 70  ก็ยังมีคนทักว่าอร๊าย….ยังไม่แก่นะคะ    แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งมันก็คงต้องแก่  แม้แต่เซรุ่มพิษงู   ครีมรกแกะ   เมือกหอยทาก   หนวดเต่า  เขากระต่าย  นอแรด  อะไรต่าง ๆ นาๆ  ก็คงจะเอาไม่อยู่    นั่นคือความไม่เที่ยงของสังขาร                                       เมื่อมองดูเงาในกระจกฉันรู้สึกถึงความไม่เที่ยงของสังขาร    สายน้ำไม่ไหลกลับฉันใดความหนุ่มความสาวก็ไม่อาจกลับมาฉันนั้น        หลายคนก็อาจคิดเช่นนั้น     จึงปลดปล่อยภาระอันหนักหน่วงด้วยการเลิกวุ่นวายและสาละวนกับสังขาร    ทำให้จิตใจสบาย  และสงบ    (ผิดกับเมื่อสมัยวัยรุ่นที่แม้แต่สิวขึ้นเม็ดเดียว   หรือผมเผ้ากระเซิงเป็นรังนกกระจอกก็กังวลจนไม่กล้าออกไปไหน  )   เมื่อจิตใจสงบ  ก็จะมองเห็นตัวเองมากขึ้น    รู้ว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน    เหมาะที่จะเรียนอะไร  ทำงานแบบไหน   ซึ่งที่ผ่านมาอาจจะไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ                                              การที่มองเห็นโลกมานาน   หลายๆ คนที่อยู่ในปัจฉิมวัยจะรู้สึกถึงความเป็นอนิจจังของโลก   จึงไม่ค่อยหวือหวาหรือหวาดหวั่นไปกับเหตุการณ์ต่าง ๆ มากนัก     เขาจะมองเห็นความผิดพลาดของตัวเองในอดีต   รู้ดีรู้ชั่ว  และจะไม่ทำสิ่งที่ผิดพลาดอีก   รู้ว่าใครคือสัตตบุรุษ ใครคืออสัตตบุรุษ    คนแบบไหนควรคบคนแบบไหนไม่ควรคบ […]