เมื่อปลายเดือนสิงหาคม หลังทราบข่าวคุณวีระ สมความคิด และคณะเดินทางไปพิสูจน์พื้นที่โดยรอบเขาพระวิหารและยืนยันว่าเราได้เสียดินแดนให้กัมพูชาไปแล้ว มีการตัดต้นไม้จำนวนมาก เพื่อสร้างถนน มีชาวกัมพูชาเข้ามาสร้างบ้านเรือนอาศัยอยู่ และที่สำคัญยิ่งเราไม่สามารถเดินทางเข้าไปได้ทั้งที่บริเวณนั้นเป็นพื้นที่ของประเทศไทย ข่าวนี้สร้างความคับแค้นใจแก่พี่น้องพันธมิตรยิ่งนัก
หลังจากติดภาระกิจไม่ได้เข้าไปที่ชุมชนตึกแดง บางซื่อเสียหลายสัปดาห์ เสาร์ที่ผ่านมามีการสาธิตวิธีการทำน้ำยาเอนกประสงค์ให้เด็กๆ และคนในชุมชนได้เรียนรู้กันกับอีกหนึ่งกิจกรรมดีๆที่น่าสับสนุน
กว่าจะได้เขียนเรื่องนี้ก็ผ่านไปกว่า 2 อาทิตย์ เพราะไม่มีเวลา …หรือไม่หาเวลานะ วันนี้พอมีเวลาว่างต้องรีบเขียนก่อนความทรงจำจะเลือนลาง กับการเดินทางท่องเที่ยวและแถมด้วยการเยี่่ยมเยือนและพบปะพูดคุยกับพี่น้องพันธมิตรในต่างจังหวัด
วัดโบสถ์วรดิตถ์ อำเภอป่าโมก จังหวัดอ่างทอง วัดที่เปรียบเสมือน “บ้าน” ของเด็กๆหลายร้อยชีวิต พระครูวุฒิธรรมาทร เจ้าอาวาสผู้ให้ที่พักพิงทั้งกายและใจ หล่อเลี้ยงชีวิตกำพร้าน้อยๆเหล่านี้ด้วยความเมตตา
แม้จะเริ่มปิดเทอมมาได้หลายสัปดาห์แล้ว แต่โรงเรียนลานโพธิ์ที่ชุมชนตึกแดงของเรา ก็ยังเปิดสอนตามปกติทุกวันเสาร์ 9.00 – 12.00 ตั้งแต่เริ่มปิดเทอมซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เด็กๆส่วนใหญ่กลับต่างจังหวัดกัน เหลือเด็กมาเรียนแค่ครึ่งเดียวเหมือนๆกับช่วงปิดเทอมเมื่อปีที่แล้ว และจะเริ่มเยอะขึ้นเป็นปกติอีกครั้งก็เมื่อใกล้เปิดเทอม ช่วงปิดภาคเรียนคุณครูอาสาหลายคนพยายามหากิจกรรมต่างๆมาให้เด็กๆทำนอกเหนือจากตำราเรียนเพื่อดึงดูดให้เด็กๆมาเรียนหนังสือกันแทนการนอนดูทีวีอยู่ที่บ้าน
ครั้งแรกกับการเป็นครูอาสา เขียนไว้นานแล้วใน hi5 พี่บอนอยากอ่านเรื่องที่ฉันไปเป็นครูอาสา ก็เลยนำเรื่องนี้มาอัพให้อ่านพลางๆก่อนค่ะ หรือว่าอ่านไปแล้วนะ
